Column Lea van Coeverden |

Grafiekenziek

Te pas en te onpas. Op internet en televisie. Tijdens persconferenties en de enorme hoeveelheid talkshows. We worden er mee om de oren geslagen. Grafieken. Plaatjes met pieken en dalen. Curves omhoog, curves omlaag, gekleurde lijnen. Elk plaatje vertelt een verhaal. En dan heb je ze voor de fleurigheid ook nog in de vorm van gezellig gekleurde paaltjes en pilaartjes.

Ik ben niet goed met cijfers en grafieken. Teveel een alfa. Voor mij is een stijgende lijn iets positiefs. Maar zelden is in deze tijd iets positiefs zo negatief als het maar zijn kan als het om ‘het virus’ gaat. Gaat het echter om je inkomen, dan is het fijn die stijgende lijn. Gaat het om de benzineprijs dan is dat niet grappig.

Iedereen die een presentatie geeft komt wel met indrukwekkende plaatjes met daarop de welbekende lijnen, een soort berglandschap van pieken en dalen. Met aan de ene kant percentages, aan de andere kant cijfers en meestal onderaan data, maanden, jaartallen.

Onleesbaar voor me. Moet ik nu blij worden van een dalende of een stijgende curve?

We zijn de afgelopen 18 maanden een ander volk geworden. Alsof we figureren in een slecht gemaakte science fiction film. Gelukkig nieuwjaar wensen hoorde je nauwelijks meer, kerst- en nieuwjaarskaarten zijn er volgens mij veel minder van verzonden. Ik moest het doen met vele malen doorgestuurde fantasieloze plaatjes van kerstbomen, behangen met glinsterende ballen op mijn app. En ik vier niet eens kerst.

We zijn er niet vrolijker op geworden. Een mopperend, klagend, zeurend en ontevreden mensheid die ik voorbij zie sjokken. Begrijpelijk. Moedeloos door alles wat er gebeurt en door alles wat er niet kan en mag. Maatregelenmoe. Beeldschermbellenmoe. Grafiekenziek.

Lea van Coeverden, medewerker RTV Gouwestad