Column Marianne de Jong |

Vol hoop

Terwijl ik dit schrijf wacht ik op de persconferentie van vanavond. Gisteren is er al één maatregel uitgelekt: de horeca moet om 8 uur ’s avonds dicht. Automatisch denk ik: ‘Oh, weer zelf drinken meenemen naar de repetitie’. Maar mogen we nog wel repeteren? En zo ja, met hoeveel? Gaat ons concert eind volgende week weer niet door? En nijpender: wat gebeurt er met de intocht van Sinterklaas morgen?

Aan de ene kant hoop ik dat alles wordt afgelast, want dan kom ik niet ‘gedwongen’ tussen de mensen. In een optocht is het lastig om afstand te houden, zeker van de kleine kinderen, die gewoon door het korps heen rennen. Duimen maar dat ze niet besmet zijn. Aan de andere kant hoop ik dat de optocht wel door gaat, want, nog afgezien van de teleurgestelde kindjes, er is zoveel voorbereiding aan vooraf gegaan. Weer zoveel ontmoedigde vrijwilligers, zoveel kosten voor niets.

‘Hoop’, het lijkt zo’n positief iets, maar de oude Grieken wisten wel beter. Niet voor niets stopte Zeus, de Griekse oppergod, ‘hoop’ in het vat van Pandora. Samen met alle ziekten, rampen en zorgen. Met de opdracht dat dit vat nooit geopend mocht worden. Maar Pandora kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende het vat. Oh jee, alle ziekten, rampen en zorgen werden vrijgelaten en uitgestort over de mensheid. Behalve ‘hoop’, die bleef in het vat achter.

Veel Britten hoopten op het behoud van de rode telefooncellen, zo karakteristiek voor het Engelse platteland. Maar mobiele telefonie rukt op, dus die dingen worden steeds minder vaak gebruikt. Weghalen dus, zou je denken. De Britse telefonie waakhond besliste afgelopen week echter anders: de rode huisjes van Doctor Who moeten weg, tenzij ze minstens één keer per week worden gebruikt. Of als ze in een gebied met slecht GPS-bereik staan. Daarmee sloeg de organisatie de hoop de bodem in van miljoenen Engelsen die uitzagen naar de komst van modern internet.

Op de Veluwe zijn dit jaar drie keer minder eikeltjes en beukennootjes gevallen dan in 2020. Een ware ramp voor de wilde zwijnen, die deze nootjes eten. Die hadden gehoopt op een onbezorgde winter. Maar boswachters hoopten juist op deze schaarste. Er zijn namelijk veel te veel wilde zwijnen en die brengen veel schade toe aan de natuur. De een z’n dood is de ander z’n … noot.

In Friesland liep de muskusratten-populatie tot een decennium geleden compleet uit de klauwen. De gravers veroorzaakten grote dijkschade die door vangers tot een minimum werd terug gebracht. Op dit moment schatten ze hun aantal op ongeveer 250 exemplaren. Genoeg om binnen een paar jaar weer een plaag te vormen. Zij blijven niet hopen dat die prachtige dieren uitsterven, nee ze varen door sloten en over meren met speciale apparatuur, die het muskusrat-DNA kan opsporen. Net zo lang tot ze het laatste dier gevangen
hebben. Je hoeft niet zoveel fantasie te hebben waar de muskusratten op hopen.

In de wachtkamer van de huisarts wachten mensen op een positieve uitslag. Of een negatieve, het is maar hoe je het bekijkt. Ze hopen dat hun scan, röntgenfoto of bloedonderzoek geen afwijkingen laat zien. Maar zodra dat het geval is, begint de volgende ronde: Hopen dat er toch een oplossing komt voor de pijn, die ze ondanks de goede uitslag dagelijks blijven ondervinden. 

Na anderhalf jaar Corona en hopen op het einde van de pandemie is het aantal besmettingen hoger dan ooit. Dat is op zich niet zo erg, als de ziekenhuizen het maar redden. Zonder de reguliere zorg en de inhaalzorg te moeten afschalen. Maar dat lukt niet en daarom hopen we dat de maatregelen die vanavond bekend worden, dit gaan bereiken.

Toch voelt het als zo’n pilletje, waarvan je er beslist vier per dag moet slikken en de hele kuur van acht dagen moet afmaken. Daarna ben je beter. Maar je voelt je na twee dagen al een stuk beter, dus slik je nog maar twee pillen per dag. Want het zijn van die grote krengen. En na vier dagen lijkt de kwaal bedwongen, dus de rest van de pillen kan terug naar de apotheek. In de hoop dat ze milieuvriendelijk worden vernietigd. Tot de kwaal terugkeert en niet meer met die pillen te bestrijden is. Hopen op andere pillen, nog groter dan de
vorige? En dan wel de kuur afmaken?

Is Corona één van die kwalen, rampen en zorgen die destijds ontsnapten uit het vat van Pandora? Stiekem in een hoekje wachtend tot hij tevoorschijn kon springen en ons de stuipen op het lijf jagen? Mogen we blij zijn dat ‘hoop’ nog resteert? Moet ik hopen dat het concert doorgaat, zodat alle repetities en voorbereidingen niet voor niets zijn geweest en we aan een groot (?) publiek kunnen laten horen wat we in huis hebben? Of hoop ik dat ik lekker veilig thuis de dagen mag aftellen tot mijn volgende vakantie? In de hoop op mooi weer in het Zuiden? 

Het is mooi weer, ik ga de tuin in om hem winterklaar te maken. Mijn buren hebben hun hoop op een prachtig gazon dit jaar helaas de bodem in zien slaan. Overal gaten en bulten, een hele familie mol heeft zich onder de grasmat uitgeleefd en dat is duidelijk te zien. Dan stopt er een bestelbusje. Daarop staat de naam van de site van deze vaklui:  'www.delaaststehoop.nl’.

‘Vol hoop’ is verschenen in het Gouds Dagblad als column en op de site van de schrijver: Marianne de Jong.

Reageren kan via: [email protected].

Ga voor nog meer leuke, korte verhalen naar: www.coronkels.nl