Vaderlandsliefde is ontroerend. Bij plotselinge sportsuccessen spoort het mensen aan tot tranen met tuiten. Anderen hijsen zich in feestkostuums. En weer anderen rammen de boel kort en klein. Maar die zijn belabberd opgevoed.  

Wat is vaderlandsliefde? Is die logisch? Ja. Hoe logisch? Erg logisch. Maar tot hoever gaat dat? Soms heel ver.   

Ik zag deze week een filmpje van Farid Azarkan. Dat is die hysterische leider van Denk. Neus, kin en tong als een pincet. Hij moest antwoorden op zo’n truttemerullig keuzegesprekje dat juist vanwege die lulligheid vanaf de eerste vraag al boeide. Wat vindt u lekkerder, de Hollandse of Marokkaans keuken? De Marokkaanse, zei hij. Grote grijns op z’n gezicht. Op tv had ik die nog nooit gezien.

Waar gaat u het liefst op vakantie, Mekka of . . . ? Mekka, antwoordde hij. Hij hoorde Meliskerke pas toen hij Mekka al had gezegd.

Welke vrouwen zijn mooier, de Marokkaanse of de Nederlandse? Vond ie een domme vraag. De Marokkaanse uiteraard. Thee of koffie? Thee. Een portie seffa of een lekkere bak patat van Bram Ladage? Bram kon de pot op. Frenkie de Jong of Hakim Zyjech?

U raadt het al. Alleen toen Farid moest kiezen tussen de Nederlandse en Marokkaanse politiek, koos hij die van hier. Ja, dank je de koekoek. Hier is het een businessmodel. Daar ja en amen. En geef acht.

Als mijn ouders in 1952 hadden doorgezet en met mij op hun arm aan boord van het evacuatieschip ss. Veendam naar Canada waren gevlucht, en anno 2022 zou mijn heimwee bij de minste geringste ongebreidelde herinnering aan de Nederlandse keuken, vrouwen, dorpen en voetballers als Faas, Coen en Abe zó erg hebben opgespeeld, zou ik dat mijn gastvrije Canadese buren uit respect nooit, nooit, nooit hebben durven vertellen.

Farid flikkert z’n vaderlandsliefde gewoon eerlijk, spontaan, kin en neus vooruit, als porno de wereld in. Waarom? Omdat het hier een vrij land is waar alles kan en mag. Nog wel.