Column Martin Stavleu |

Lange Tenen

U moet weten, ik voel mij een gelukkig mens.

Tuurlijk, soms voel ik me de ene dag beter dan de andere dag, maar over het algemeen prijs ik mijzelf gelukkig. Waarom? Nu, laten we eerlijk zijn, als je in Nederland mag wonen dan ben je sowieso gezegend. En dan ben ik ook nog eens hier geboren, opgegroeid en gevormd in de jaren ‘ 60 en ‘ 70 van de vorige eeuw. Man wat een mooie tijd om je leven te starten.

Er moest hard gewerkt worden maar dat was meer iets voor je ouders, die beiden moesten voorzien in jouw welzijn, en ja, dat hebben mijn ouders gedaan. Ze hebben mij en mijn broer voorzien van een geweldige jeugd. Vrijheid en en ongedwongen konden wij ons vormen tot wie we nu zijn. En ik heb altijd gedacht, ik geef mijn kinderen dezelfde waarden mee.

Waar ben ik uit de bocht gevlogen? Was dat bij de introductie van internet, het gewoon worden van het hebben van een mobiele telefoon? Netflix?

Punt is, van de waarden en normen van de zestiger en zeventiger jaren is niks meer over. We leven in een maatschappij waar iedereen beschikt over schoenmaat 52, waardoor je tijdens het boodschappen doen telkens wel op iemands tenen gaat staan. Ik ben te blank, ik heb geen respect voor iemands cultuur, ik vind Zwarte Piet leuk, ik zwemel bij onze geschiedenis helden als Piet Hein en Johan van Oldebarneveld.

Ik veracht de slavenhandel uit voorbij gegane jaren, maar ik heb zelf nooit slaven gehad of willen bezitten, dus ga daar ook geen excuus voor aanbieden.

Wat ik wil zeggen, mensen trek een paar schoenen aan die passen aan uw voet, dan gaan er minder mensen op staan.

Prijs u allen gelukkig dat in Nederland, woont en werkt en uw leven mag leiden. Neem van mij aan het kan echt veel slechter. Tel uw zegeningen!