In een column in het RD refereert Wessel Penning aan de “heldendaad“ van SP-er Theo Coskun (toen Cornelisse) tijdens de verkiezingscampagne van 2002. Hij kaapte de bus met geluidsinstallatie van Leefbaar Rotterdam op de Coolsingel en reed hem een paar honderd meter weg. De herinnering rakelde het één en ander bij me op.

Demonisering

Wat in de column niet vermeld staat is het feit dat “dappere” Theo daarvoor samen met dominee Visser Leefbaar Rotterdam en haar lijsttrekker stonden uit te maken voor racisten en fascisten; argumenten gebruiken ze niet. Logisch, want éénentwintig jaar later zijn die er nog steeds niet om de toen zo gretig gebruikte schandalige benamingen te rechtvaardigen. Sterker nog, alles wat wij in die campagne naar voren brachten is nu algemeen geaccepteerd. Ook onze kritiek op de Islam is na verdere studie en talloze aanslagen acceptabel geworden. Ze stonden dus doodgewoon elitair te schelden: de dominee en de socialist. Visser had zelfs zijn klanten van de Pauluskerk opgetrommeld om zo wat volk op de been te krijgen.

Angst om te helpen

Toen wij in 2002 de campagne begonnen merkten we dat de mensen die ons hielpen erg voorzichtig waren. De legendarische verkiezingsposter met Pim Fortuyn werd ontworpen door iemand - nu een gerespecteerd burgemeester - die onbekend wilde blijven. Onze folders werden in Utrecht gedrukt door een lid van Leefbaar Utrecht, die ook zijn naam niet naar buiten wilde brengen. Dat gold ook voor de man die ons gratis kantoorruimte aanbood. Mijn school zette me na 32 jaar lesgeven op non actief, waarschijnlijk omdat mijn optreden wel eens een negatief effect op de inschrijving zou kunnen hebben; dat werd mij niet gezegd overigens.*  

Plakoorlog

Toch waren er genoeg mensen, die openlijk met ons tegen de stroom in wilden zwemmen en die actief deelnamen aan de campagne. Ze werden door ons de Pietjes Bel van Leefbaar genoemd: Dries Mosch, Rinus van de Herik en Jaap Roepius. Met zijn drieën gingen ze verkiezingsposters ophangen en plakken. Ze kwamen snel tot de conclusie dat onze posters werden weggehaald of overgeplakt door de SP. Er ontstond een zogenaamde plakoorlog waarbij voortdurend gepatrouilleerd werd en wij door mensen gewaarschuwd werden als er was overgeplakt. Toen de twee plakploegen elkaar tegenkwamen en zich verbaasden over het wederzijdse doorzettingsvermogen, liet Dries zich ontvallen dat ze “een lekker centje bijverdienden” (leugentje voor bestwil). “Jullie niet?” werd aan de SP-ploeg gevraagd en het zaadje van de onvrede was geplant!

Geluidsinstallatie

Toen de demonstratie van Visser en Cornelisse werd aangekondigd kwamen onze plakkers op een lumineus idee (typisch Rotterdams?). Ze informeerden hier en daar en kwamen er achter waar de geluidsinstallatie van de “anti-fascistische” demonstranten werd gehuurd. Bij de verhuurder vroegen ze welke geluidssterkte hij zou gaan leveren en onze jongens bestelden een sterkere. Daarnaast bedachten ze de kwajongensstreek om de verhuurder vijftig euro te geven als hij de installatie van de demonstranten een piepend en storend geluid zou kunnen bezorgen. Alzo geschiedde.

Terwijl Theo en Visser stonden te kraken en piepen klonk van de overkant van de Coolsingel heel duidelijk en hard de stem van onze lijstrekker Pim uit de luidspreker: “Het is vijf voor twaalf. Wij gaan voor deze stad” Het bracht Theo tot zijn wanhoopsdaad.

Uitslag

De uiteindelijke uitslag gaf een duidelijk winnaar van de plak- c.q. propaganda oorlog: 17-1 voor ons! Theo heeft zich er 21 jaar later nog steeds niet bij neer gelegd. Ik gun hem zijn onvrede van ganser harte.

 *Ik hoorde dat vorig jaar bij het afscheid van mijn toenmalige rector de lijsttrekker van de PvdA in 2002 Els Kuyper aanwezig was (ik niet). Het kwartje viel!