Vroeger, heel vroeger lieve jongens, binair en meisjes was er een heel mooi museum in Rotterdam.

Echt waar.

Zo mooi. Opgericht met overbodig geld van onze havenbaronnen. Ridders van de cultuur. Of ze wilden een aflaat voor het volk dat onder de balen hun rijkdom veilig stelde. Maar deze nobele ridders deden het natuurlijk om in de salon mee te kunnen lullen over een stukkie canvast met wat olieverf.

Niks mis mee. Lekker man. Ik gun iedereen zijn of haar feestje. En wat een feest hebben we gehad met Boijmans. Het is een van de beste musea van de wereld. Een schatkamer zonder weerga aan kunst.

En ik kan het weten.

Hoe? Door m’n vader. Huisschilder in Crooswijk. Schilderde wat schilderijen in z’n vrije tijd. Mocht niet naar de kunstacademie want je moest geld verdienen. Hij nam mij altijd mee naar Boijmans sinds de jaren zestig van een vergeten eeuw. Kijken jongen, let op het licht. Rembrandt, Vermeer, Dali, Magritte, Serra, Rothko, Judd. Wereldklasse.

Toen mijn vader de diagnose asbestkanker kreeg, opgelopen in de Maastunnel, zijn we nog even naar Boijmans gegaan. Hij vond die Turkse kunstenaar wel aardig. Was een installatie. We hebben plechtig stilgestaan bij Donald Judd. Prachtig vond mijn vader het.

Tja.

En dan jaren later zit je in de gemeenteraad. Met dossier kunst in Rotterdam en dan zie je de clusterfuck met Boijmans. Een blamage. Het staat op camera dat ik dat heb gezegd. En er is meer wat ik niet mag zeggen. Geheimhouding. Maar neem van mij aan dat er een stelletje amateurs bezig is geweest. Te beginnen met die Ex. Ex directeur inmiddels. Maar hij niet alleen. Wat een visieloos loopgravengevecht. Denk groot. Zet je ego opzij. Mijn vader had het kunnen zeggen. Let op het licht, jongen.

Mijn vader zou zich in zijn graf omdraaien als die niet gecremeerd zou zijn.