Column Arjan van Essen |

Bij Jezus aan tafel

'Ik zit te zaniken over vier minuten mijn armen gestrekt houden, terwijl Hij zo aan een kruis hing', nadenkend strijkt hij zijn hand langs zijn gezicht, vingers over zijn voorhoofd. Erboven een eigenwijs, bijna punkachtig aandoend, kapsel.

Het is vrijdagavond, ik zit aan een hoek van een tafel in een prachtige jaren-dertig-woning aan de rand van Gouda. De kamer is door twee schuifdeuren gescheiden van de andere kamer, een zogenoemde kamer en-suite.

Schuin naast me zit Henk. Hij kijkt me doordringend aan en vervolgt met wat gefronste wenkbrauwen: 'Kijk, Jezus spelen kan, me echt Jezus voelen niet. Niemand kan zich Jezus voelen. Maar soms, zo bij die kruisiging of als ik de 'road to Jericho' speel, dan komt het heel dichtbij.' Zijn ogen hebben bijna een verontschuldigende uitdrukking.

Het valt mij op dat hij zich vaker verexcuseert voor zijn rol als Jezus.

Ik heb hem een paar maanden geleden zien spelen in de Messiah. Een musical die het land doortrekt. Een koor van zeventig mensen met vier solisten en een orkest. Ademloos heb ik gekeken en hier en daar mijn tranen de vrije loop gelaten. Daar waar Maria naar voren komt en Jezus vraagt om het wijntekort op te lossen. Of het moment waar de palmtakken de lucht in gaan.

Ik zag Henk niet eens: ik zag Jezus. Ergens leek het al alsof Hij wist dat naast alle verering en aanbidding er lijden aan zat te komen.

Het moment dat Jezus Zijn armen uitstrekt. Het 'Wie tot Mij komt zal ik geenszins uitwerpen’ voelt als een uitnodiging van een geliefde.

Henk vertelt me niet alleen vol vuur over zijn passie om te kunnen zingen en te spelen. Hij praat ook over zijn aarzeling. 'Het is wel Jezus hé, dat moet echt wel met eerbied'.

'Hoe doe je het? Het ene moment Jezus en de volgende dag brood smeren voor je kinderen?'

Henk kijkt me vragend aan.

Ik verduidelijk het nog een keer: 'Nou dat verschil, zo'n rol en vervolgens weer het dagelijkse leven in. In je werk en gezin de draad weer oppakken.'

Henk: 'Tja, gewoon...' , even realiseer ik me dat dit het antwoord al is. Het 'gewoon' doen. Henk is een gewone man, zonder poespas. Die de dingen doet. Gewoon doet.

Hij vervolgt: 'Weet je, het is mooi om te zingen en te spelen, ik leer daarvan en hoop vooral dat het andere mensen raakt. Van tijd tot tijd krijg ik dat ook wel terug. Het is naast mooi heel dankbaar werk om te doen. En ja daarnaast heb ik gewone dagelijkse dingen. Die ik ook leuk vind om te doen.'

Dit is een man die me vertelt dat hij koos voor een baan overdag, terwijl zijn hart misschien wel meer in het werken in de avonduren lag. Gewoon, om er voor zijn gezin te zijn.

Hij praat over de musical alsof het zijn kindje is. Hij heeft het er over hoe mooi het is voor mensen die de geschiedenissen kennen. Misschien nog meer voor mensen die er wat minder mee hebben. Wat minder met bijbel en God en Jezus maar wel iets hebben met zang en spel. De luchtigheid vermengt met een traan in een mooi avondje uit in een prachtige omgeving.

Hij vertelt nog veel meer, het is fijn om naar hem te luisteren. Maar misschien moet je de rest gewoon zelf horen en zien.

Laat dat misschien maar weg. Gewoon doen. Naar de Messiah.

Op 14 maart in de Vaste Burcht in Gouda. Zie ook de agenda: www.messiah-de-musical.nl