Bijdrage Ingela Withaar de Jong, verpleegkundige op de longafdeling van het Groene Hart Ziekenhuis.

Aan het begin van mijn vierde nachtdienst kijk ik de kamer in en zie ik je liggen. Een sluis tussen ons in, afgesloten van de buitenwereld. COVID-19-positief; deze ziekte heeft ook jou in zijn macht gekregen.

Ik kleed mij aan en loop de kamer in. Ik krijg overgedragen dat je een doodzieke vrouw bent. Bewust heb je ervoor gekozen niet naar de intensive care te gaan. De beademing en het traject erna zag je niet zitten. ‘Geen polonaise meer aan mijn lichaam, het is mooi geweest’, waren je woorden. Een sterke en krachtige beslissing, wat een respect heb ik daarvoor.

Voor mij zie ik een krachtige vrouw. Slapen kan je niet deze nacht; je overdenkt het leven, vertel je mij. Ik kom bij je zitten en pak je hand, met liefde luister ik naar jouw verhalen. Verpleegkundige, dat had je ook willen worden. Je vertelt me over je familie en dat je twee nichtjes hebt die verpleegkundige zijn. Bewondering heb je voor ze. Eén van hen heeft jou twee dagen geleden naar het ziekenhuis gestuurd. Ja, ze had het goed gezien.

Je kijkt me aan en zegt dat je hoopt dat je niet benauwd zal zijn en het niet te lang zal duren, maar bang ben je niet. Je maakt je zelfs zorgen dat je een kamer bezet houdt voor een ander, al zou dat jouw laatste zorg moeten zijn. Je zegt dat het allemaal wel gaat met de benauwdheid, je houdt je ontzettend groot. Ik geef je morfine wanneer je hoestbuien hebt en kom bij je zitten, zodat je niet alleen bent. Ingepakt, het enige wat je ziet dat zijn mijn ogen. Terwijl jij mij alles laat zien en kwetsbaar bent, in dat ziekenhuisbed.

Aan het einde van de dienst is je zuurstofgehalte zo laag en nemen de hoestbuien gestaag toe. De arts komt langs en je besluit dat het genoeg is zo. Ik bel je zoon op om naar je toe te komen, zodat we de behandeling kunnen stoppen en jou comfortabel kunnen krijgen. Je zoon vertel ik dat je niet alleen bent geweest en ik jouw hand heb vastgehouden deze nacht.

Mijn collega’s van de dagdienst komen aan, nog niet wetende dat één daarvan jouw nichtje is. Tranen lopen over mijn wangen, dit is niet hoe het hoort te gaan. Ik gun jou alle liefde van de wereld op dit moment, terwijl jij daar alleen op die kamer ligt.

De laatste keer loop ik naar binnen en vertel ik dat je zoon er snel zal zijn. Ik pak je hand vast en vertel je dat je een mooi mens bent. Waarop je zegt ‘ik hoop dat ze dat boven ook vinden’. Dat verzeker ik jou, wat ben je een prachtmens.

Ik kleed mij uit in de sluis en werp een laatste blik naar binnen. Ergens nog verbaasd dat een voorheen nog zelfstandige en relatief gezonde vrouw, zo hard kan worden ingehaald door dit rotvirus.

Over Ingela
Ingela Withaar de Jong (23) werkt sinds 2,5 jaar als verpleegkundige. Ze is werkzaam op de longafdeling van het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Nu doet ze dienst op de COVID-19-afdeling.