Het lieve verhaal van Marie-José Peters: ‘Gouda heeft me omarmd’. is straks te lezen in de Gouda750-bus van Arriva Nederland. Zij krijgt een uitnodiging voor de officiële onthulling van de Gouda750-bus plús een geweldig winpakket. W

‘Gouda heeft me omarmd’

Tijdens de optocht van Gouda700 leerde ik de stad goed kennen. Nu kijk ik uit naar de feestelijkheden rond Gouda750. Wat is er veel gebeurd in die vijftig jaar!

Hoewel ik geboren ben in Limburg, voel ik me een echte Goudse. Ooit, tijdens carnaval in Maastricht, viel mijn oog op een Hollander, niet vanwege zijn uiterlijk maar vooral door het blauwwit gestreepte shirt dat een Limburger nooit zou dragen tijdens carnaval. Pieter was standvastig en er bloeide iets op tussen mij - de schooljuffrouw uit Bunde - en de student uit Baarn.
Vriendelijk en gezellig Gouda
Gouda als woonplaats was puur toeval. We waren jong, Pieter werkte in Den Haag en Amsterdam. Ergens tussen die steden moest ons eerste huis komen, bij voorkeur dicht bij een station. Er was geen geld voor een auto en we waren ook toen al milieubewust. Pieter prikte blind op de kaart van Zuid-Holland en kwam uit bij Gouda, een stad die we beiden niet kenden.

Op een zaterdag volgde de kennismaking. Na een kopje koffie aan de Vredebest liepen we via de Kleiweg naar de Markt met het stadhuis. Zo vriendelijk, zo gezellig. Pieter wist dat er flats werden gebouwd. De Ronsseweg was ideaal, dicht bij het station en te huur, want geld voor een eigen huis hadden we niet. Bovendien was ons standpunt: niets is voor de eeuwigheid, als het niet bevalt, kun je altijd weer vertrekken. Het was de zomer van 1970. Pieter was naar zijn werk toen de bel ging. Pater Wempe – ik zal zijn naam nooit vergeten – heette me welkom in de stad en de kerk en vertelde wat de activiteiten waren.
Knooppunten en afslagen
En hoe gaat het dan verder. Als je open staat voor contacten en niet wacht tot iemand naar je toe komt, gaat het vanzelf. De ontmoeting met een koorlid werd een opening naar het onderwijs, gevolgd door vrijwilligerswerk in buurthuizen, ondersteuning van nieuwkomers die de taal wilden leren, maatschappelijk werk, speelotheek, rode vrouwen, peuterspeelzalen, peuterleidsters en taalontwikkeling …

Mijn leven was een snelweg met knooppunten en afslagen. Steeds opnieuw nam ik beslissingen, rechtdoor of linksaf. Niet afwachten maar doen. Zo ging ik samen met een andere vrouw, en onze baby’s in de kinderwagen, op bezoek bij Marokkaanse vrouwen thuis. Dat zorgde direct voor een ontspannen sfeer want zij hadden ook kleine kinderen. Het was dan eenvoudig hen uit te nodigen voor bijvoorbeeld naailessen in het buurthuis.