Bijdrage Maurits Tompot |

Route 777

Maurits, waarom heb je een autobiografie geschreven?

Lang geleden vroeg mijn jongste broer of ik mijn levensverhaal wilde opschrijven, want dat zou reuze interessant zijn. Ik stuurde hem drie hoofdstukken toe en hoorde niets meer. Zelf was ik ‘ikke’ genoegzaam zat.

Twee jaar geleden werd ik geïnterviewd door Marja Baars in verband met inspirerende Gouwenaar 1917. Tijdens het gesprek vroeg ze waarom ik mijn verhaal nooit had gepubliceerd. Ik vertelde over de mislukte drie hoofdstukken.

‘Stuur ze mij eens op; dat kan een mooi beeld van de hippieperiode laten zien. En zet het eens in de derde persoon.’

Inderdaad was het leuk om jezelf vanuit een drone te bekijken en zo je leven in kaart te brengen. Marja is me blijven bemoedigen tot vandaag de dag en adviseerde halverwege de rit om het toch maar in ik-vorm te zetten omdat de lezer dan meer op de huid van de schrijver kan zitten.

Sommige lezers zullen zich misschien wat ongemakkelijk voelen als een voyeur. Het boek bestaat uit twaalf haltes. Indonesië, België, Nederland, Oostenrijk, Israël, Amerika, Zuid-Afrika, Australië enzovoort tot en met Terminus.

Eigenlijk had ik vroeger kunstschilder willen worden. Dit boek is een schilderij met inktzwarte en zinkwitte partijen en alle kleuren van het spectrum van ruim 50.000 toetsen.

Als Maurits’ schilderijen meer zeggen dan duizend woorden kijk dan tijdens het lezen via jouw smartphone of Ipad op zijn homepage: www.mauritstompot.com

Presentatie Route 777 op Zotte Zaterdag aanstaande 26 oktober om 11u00 in Samma, Turfmarkt 18 of om 15u20 in Art Legi, Bolwerk van Erasmus.

ROUTE 777
Route 777 is een mix van een autobiografie en een road novel. Als een Nederlandse Jack Kerouac raast Maurits over ’s Heren wegen, die voeren van Jakarta naar onder meer België, Nederland, Israël, India, Zuid-Afrika, Amerika en Australië. Ook heeft het iets van een ‘schelmenroman’, want Maurits mag ook graag de mensen in het ootje nemen, waarbij de zelfspot trouwens ook niet ontbreekt. En last but not least zou je het boek een eigentijdse versie mogen noemen van Jezus’ meesterlijke gelijkenis De Verloren Zoon. Maurits steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij een gelovig mens is, die dat geloof anderen ook gunt. In die zin heeft dit boek ook een getuigend karakter, maar dan allesbehalve zoetsappig en voorspelbaar.

Mauris beschrijft zijn levensroute aan de hand van 11 haltes, die allemaal weer hun eigen verhalen oproepen. Met smaak en veel verbeelding worden ze verteld. Intussen lijkt Maurits vandaag de dag tot rust gekomen, op de tiende etage van een nieuwe woontoren in Gouda. Hoewel, rust… Volgens mij zal Maurits pas rust hebben als hij zijn laatste adem uitblaast en hij mag thuiskomen in dat ‘land van louter licht’, waar hij, vooral in het laatste hoofdstuk, zo aanstekelijk over schrijft. Tot dan hoop ik nog vaak te genieten van Maurits’ verhalen, zijn schrijfsels, zijn ontdekkingen in de Goudse Glazen, zijn eigen schilderijen, zijn gewaagde vergelijkingen en niet te vergeten: zijn humor.

Kees van den Berg, predikant in Gouda