Bijdrage en verslag Alex Olieman |

Problemen? Leuk!!

De Goudse ultraloper Alex Olieman deed donderdag 27 en vrijdag 28 mei de High Five XXL. Dit met als doel de gold competitie: 5 ultratrails (langer dan de marathonafstand) in zo kort mogelijke tijd en verboden te lopen tussen zonsondergang en zonsopgang. Olieman startte donderdagochtend de eerste bij zonsopgang en wilde die dag drie trails door de Drentse modder lopen voordat de zon weer onder gaat. Na elke trail droge kleding en schoenen aan, de auto in op weg naar de volgende trail. Rugzak met verse voorraden om en weer gaan! Voor vrijdag waren er nog 2 trails over. Zie ook runforestrun.nl/high5 Lees hieronder het verslag van Alex Olieman.

Het is twee uur op donderdag 27 mei. ’s Nachts. De wekker is net gegaan, maar ik ben al een tijdje wakker. Mijn darmen hebben met uit mijn slaap gehouden. Ik weet niet zo goed wat er aan de hand is en wat een oorzaak zou kunnen zijn, maar ik weet wel dat ik véél te weinig naar de wc hoef en dat ik in de laatste dagen 3,5kg ben aangekomen. Er gaat namelijk niets uit, dus ook weinig af. Verder voel ik me wel goed, al is mijn rusthartslag vandaag 61 tegen gemiddeld 48 normaal en zegt Garmin dat mijn body-battery op 37 van 100 staat.

Gisteren had ik nog een lange werkdag en pas daarna heb ik al mijn spullen gepakt. Ik lag pas om 22u00 op bed. Kort nachtje dus. En het wordt een lange dag van 130 km trailrunnen in Drenthe, dan weer een kort nachtje en dan nog eens 90 km trail. Het plan is om de vijf High Five trails van RunForestRun in twee dagen te gaan doen. Ik start bij zonsopkomst, loop de eerste trail, doe mijn vieze schoenen en sokken uit, stap in de auto, rijd naar de volgende trail, eet onderweg, doe op de plaats van bestemming een nieuwe rugzak om en schone en vooral droge sokken en schoenen aan, loop de volgende trail, doe dit nog een keertje, rijd naar mijn slaapplek, sta vroeg op, start bij zonsopkomst de vierde trail en daarna nog een vijfde. Dat is het plan.

Ik kom om 5u00 aan op de parkeerplaats waar de eerste trail, de Drentsche AA, gaat starten. Gelukkig moet ik poepen, dus die druk is er af. Ik maak me klaar om te gaan starten bij zonsopkomst, om 5u18. Ik open de route van de eerste trail op mijn horloge en tot mijn schrik zie ik, dat de start hemelsbreed 1,2 km hiervandaan is?! Een parkeerplaats heeft niet altijd een duidelijk adres en het adres dat ik in mijn navigatie had ingevoerd bleek maar een goeie 100m hiervandaan te zijn, het leek dus wel de goede parkeerplaats. Ik check de website van High Five op mijn telefoon en zie ineens dat er op de plattegrondjes van de parkeerplaatsen te klikken is. Als ik dat doe, dan open google maps en kun je zo navigeren naar de juiste plek. Hoe handig gedaan van Winfried Bats. Ik had me er alleen iets eerder in moeten verdiepen. Ik spring in de auto, rijd naar de goede plek en start om 5u31, 13 minuten later dan had gekund. Als ik ze aan het einde van de dag maar niet tekort kom!

De trail gaat prima en de route is heel erg afwisselend. Heidelandschappen wisselen af met loofbos en weilanden. Die laatsten zijn héél erg nat en blubberig, soms loop ik tot mijn knieën in de drek! Superleuk, maar niet goed voor de snelheid. Wél voor het moraal, want hier houd ik van! Ik loop lekker door en mijn darmen ook. Gelukkig heb ik voldoende nat wc papier bij me en natuurlijk ook een leeg plastic zakje om het wc papier niet in de natuur achter te laten. ik kom 23 min eerder aan dan ik op mijn planning had gezet. Da’s wel lekker, hoef ik niet te stressen met verversing, verschoning en verplaatsing.

Inmiddels weet ik hoe ik snel en betrouwbaar naar de volgende parkeerplaats moet en het gaat dan ook foutloos. Ik eet onderweg een stukje suikerbrood, een brok Chinois Brioche, een banaan en een appel en laat ondertussen mijn voeten lekker droog worden met de kachel in de auto op mijn voeten gericht.

De tweede trail ken ik al. Een paar maanden eerder ben ik met Sander Rutte mee gelopen toen hij de Drens Friese Wold trail ging doen. Volgens mijn planning zou ik hier om 11u10 starten en om 11u04 ben ik onderweg. De verplaatsing heeft dus 17 minuten langer geduurd dan ik had gepland. Na een paar honderd meter loop ik tot mijn knieën door het water. Tot zover droge schoenen, maar leuk is het wel! Ook nu weer een afwisselende omgeving, wat is Drenthe mooi! En ik bedenk dat ik dit eigenlijk wel heel erg leuk vind, een rondje trailen, een verplaatsing, de volgende trail en zo verder.

En dan word ik misselijk en niet een beetje! Rennen lukt écht niet meer en ik ga wandelen. Eten en drinken wil nu ook niet, gelukkig blijf ik plassen en ik maak me daarover nog geen zorgen. Wel over mijn maag/darmkanaal en denk aan opgeven. Gelukkig ben ik in de middle of nowhere, dus moet ik wel door. Ik heb mijn smartphone bij me en doe een livestream op facebook, app wat met mental coach/mister positivo/ Adriaan- “problemen? Leuk!!” -Pandelaers en bel met mijn vrouw. Als Lenny Kravitz fan schiet me het liedje “It aint’t over till it’s over” te binnen. De zon gaat nog lang niet onder, dus ik ga door!

Na een tijdje lukt het weer om te rennen en ik finish deze trail zelfs nog binnen de geplande tijd. Ik doe er 4u39 over en ik had 4u47 gepland! Nu de auto in voor de verplaatsing naar de laatste trail van vandaag, die ik samen met Sander Rutte ga lopen.

In de auto eet ik wat: een koffiebroodje, stukje Chinois Brioche, wat fruit en rijdt de snelste route naar de laatste parkeerplaats, met dank aan de linkjes van Winfied op de High Five website. Ook doe ik mijn horloge aan de oplader. Omdat ik nu toch niet loop kan dat makkelijk en je weet nooit. Op de parkeerplaats staat Sander te wachten en ik vertel hem hoe het gaat. Ondertussen maak ik mijn volgende rugzak klaar. Perpetuem van Hammer Nutrition vind ik een superfijne sportdrank, maar het nadeel is dat het nogal bederfelijk is en daarom niet vooraf klaargemaakt kan worden. Ik kies ervoor om het nu standaard aan te lengen met kraanwater in plaats van met diksap, iets minder koolhydraten dus en alleen maltodextrine in plaats van een, volgens deskundigen ideale, 2:1 verhouding met diksap.

Al snel voel ik me weer niet lekker, ik word weer mega-misselijk. Sander heeft met zichzelf afgesproken bij me te blijven, ook als ik ga wandelen, en me met peptalk mee te slepen. Na een kilometer of zeven vind ik het vervelend dat hij straks zijn medaille niet gaat halen door mij. Dit is namelijk zijn derde XXL van de High Five en als hij niet voor zonsondergang binnen is, dan telt het niet. Ik zeg hem dus, dat ik opgeef, dat ik terug ga wandelen naar de parkeerplaats. Sander vraagt nog of ik het zeker weet en ik wens hem veel succes. Na even stilgestaan te hebben, ga ik tóch verder. “It aint’t over till it’s over” en het is nog geen 18u00. Dus zeker nog geen 21u43, het tijdstip dat de zon ondergaat.

Als rennen weer lukt ga ik dat weer doen en ik ontwikkel nog een redelijk tempo. Als het parcours niet al te moeilijk wordt, ga ik het misschien nog halen. Maar dat werd het wel! Met nog een km of twaalf te gaan ga ik een militair oefenterrein op. Er wordt op dat moment geoefend, gaaf! Vrachtwagens, ATV’s, een colonne militiaren te voet en zelfs pantservoertuigen komen voorbij! Ze woelen het natte en al doorwoelde zand nogmaals om. Het zand is zó zacht en soms zó drijvend dat zelfs wandelen een opgave is! Ik ga ongeveer net zo hard als de colonne militairen.

Ik worstel me een kilometer over dit parcours en het wordt zeker niet makkelijker. Ik check op de Garmin app de route met kaart op satellietweergave en zie, dat dit nog wel een aantal kilometer gaat duren. Het is nog ongeveer 11 kilometer en ik heb nog een uur. Een uur om bij de finish te komen, maar ook een uur om van dit terrein af te komen, zelfs nog maar een uur om uit het natuurgebied te zijn, waar je na zonsondergang niet meer mag komen.

Ik weet dat ik de finish niet meer ga halen voor zonsondergang, dus de poging gaat stranden, maar om zo dicht bij de finish te stoppen? Ik overweeg burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Voor mezelf maakt dit niet uit, hooguit een boete. Als ik een boswachter tegenkom. Maar voor Winfried misschien wel. Stél dat hij geen vergunning meer krijgt voor toekomstige evenementen omdat ik de zóveelste ben die tóch na zonsondergang blijft rennen? En ik gooi definitief de handdoek in de ring.

Ik bel Sander om hem te vragen me op te pikken bij de dichtstbijzijnde doorgaande weg, dat is nog een ruime twee kilometer. Hij neemt meteen op, maar hij is nog niet bij de finish! Hij zegt dat het militaire oefenterrein verschrikkelijk was!! Maar hij is er bijna. Ik moet ook nog een stukje, dus dat komt wel goed. Uiteindelijk komt hij precies aanrijden als ik de openbare weg op loop. Goed getimed, maar wel een DNF…

Sander brengt mij naar mijn eigen auto en gaat dan snel naar huis, hij moet nog een heel eind rijden naar Gouda. Ik rijd naar mijn broer in Varssen, waar ik afgesproken had om te gaan slapen. Ik moet nog bedenken wat ik morgen ga doen. Ik zet geen wekker, slaap heerlijk en word net iets voor negenen wakker. M’n benen voelen nog heel goed, dus ik besluit er nog eentje te gaan doen vandaag. Ik speel nog wat met mijn neefjes en laat me door mijn kleine nichtje angstig bekijken. Ik neem er mijn gemak van en vertrek tegen elven voor de laatste trail, die van Dwingelderveld. Ik vertrek in de “toeristenmodus” en geniet volop van het vandaag superlekkere weer. Ik maak foto’s, doe onderweg nog een dutje en finish laat in de middag. Heerlijk om zo “uit te lopen!”

Ik heb mijn lessen weer geleerd. Missie mislukt, avontuur geslaagd! Om Adriaan aan te halen: ”Problemen? Leuk!!”