Vandaag is het de Europese dag tegen mensenhandel. Janneke werkt bij de Vreemdelingenpolitie en krijgt hier in haar werk soms mee te maken. Een zaak zal ze nooit meer vergeten. ‘Ik denk nog elk jaar aan dat meisje.’

Ik zie haar nog voor me staan. Een klein meisje, zwaar verwaarloosd. Vreselijk mager, klitten in het haar, vieze kleren aan. Dat snoetje vergeet ik nooit meer.

Een uur eerder ging de telefoon bij onze afdeling vreemdelingenpolitie. Op het politiebureau in de stad stond een man aan de balie met een klein Aziatisch meisje. Hij claimde haar vader te zijn en wilde identiteitspapieren voor zijn ‘dochtertje’. Maar de agent aan de balie vertrouwde de zaak niet en schakelde ons in.

Het was mijn taak om vast te stellen wat de identiteit van het meisje was. Volgens de man kwam zijn dochter uit de Filipijnen. Maar hij kon op geen enkele manier bewijzen dat hij de vader was. Er was geen geboorteakte, geen identiteitspapieren, helemaal niks had hij. Alleen één babyfotootje wat van elk kind kon zijn. Het meisje sprak een klein beetje Nederlands. Ik had een heel naar onderbuikgevoel. Terwijl ik met het identiteitsonderzoek bezig was kwam een mannelijke collega binnen. Toen het meisje hem zag begon ze zich meteen uit te kleden. ‘Nee lieverd, dat hoeft nu niet’, zei haar ‘vader’. Ik wist genoeg. Ik moest me ontzettend inhouden om de man niet naar de keel te vliegen. Wat een haat voelde ik.

Mijn angstige vermoeden werd bevestigd toen het meisje lichamelijk onderzocht werd. Ze werd direct bij de man weggehaald en is nog diezelfde dag bij een pleeggezin geplaatst.

Na de dienst kwam ik kapot thuis. Het was al laat en mijn dochter, die even oud bleek als het meisje, vierde de volgende dag haar vierde verjaardag. Met tranen in mijn ogen hing ik de slingers op, het was zo’n dubbel gevoel. Het liefst had ik dat meiske mee naar huis genomen, wat zou ik haar verwend hebben.

De volgende dag, op mijn dochters verjaardag, kon ik nergens anders aan denken. Ik voelde me zo naar. Daar zaten we dan in alle liefde en warmte de verjaardag van onze dochter te vieren. Haar blije gezichtje, terwijl dat meisje…

Tijdens het onderzoek bleek dat de man vaker naar de Filippijnen ging om kinderen te misbruiken en hier ook geld aan verdiende; het was een mensenhandelaar. Na de tsunami, toen er veel weeskinderen waren, heeft hij haar geroofd en meegenomen naar Nederland. Het was niet aan mij om het onderzoek naar de man en de uitbuiting te doen, ik moest de zaak loslaten. Maar wat vond ik dat ontzettend moeilijk.

Gelukkig hoorde ik later dat de man is opgepakt en in de gevangenis heeft gezeten.

Het is inmiddels zestien jaar geleden, maar nog elk jaar op mijn dochters verjaardag denk ik aan het meisje. Hoe zou het nu met haar zijn?