Tussen wal en schip

19 April 2018, 21:14 uur
Columns
mainImage
Digitaal Dagblad
Tussen wal en schip

Column Christiaan van der Kaaij |

Het sociaal leenstelsel is voor studenten inmiddels al weer even het systeem waarin de studenten van nu (waartoe ik ook behoor) het mee moeten doen: je krijgt een maandelijks bedrag tot maximaal 1.033 euro gestort op je rekening, afzender de overheid, en deze kan je na je studie geleidelijk tegen een rente van 0% weer afbetalen.



Onder veel van mijn studiegenoten geldt de uitspraak ‘Maximaal lenen is maximaal leven’.


Een snelle rekensom leert dat vier jaar (de tijd waar in  een student al een Bachelor en een Masteropleiding voltooid kan hebben) een schuld van een kleine 50.000 euro oplevert.


Maximaal leven tijdens je studententijd, maximaal afbetalen in de dertig of veertig jaar daarna. Je moet er maar zin in hebben.



De huidige regering lijkt plannen te hebben om hier iets aan te gaan doen. Het laatste plan dat ik gehoord heb, is het halveren van het eerste jaar collegegeld (of 1000 euro korting, iets in die richting) voor studenten met een HBO of WO opleiding.

Op zich een redelijke oplossing, maar natuurlijk nog steeds niet in verhouding met die 50.000 van hierboven. Nou is dat niet zozeer mijn probleem met het hele verhaal. Voor het leenstelsel was de studiefinanciering een gift van de overheid, nu worden aanstormende studenten een beetje gecompenseerd als ze eenmaal beginnen met studeren.

Mijn probleem zit ‘m vooral in de lichtingen die voor het eerst te maken kregen met het leenstelsel en de groep die net niet te maken gaat krijgen met die korting of halvering van het collegegeld; de groep waar ik zelf ook onder val.

Deze groep heeft namelijk altijd al van een lening moeten leven en heeft op geen enkele manier een financiële compensatie (korting) ontvangen. Een lichting waarvoor het studeren dus nóg duurder is. En deze groep mag niet worden vergeten: zij mag niet benadeeld worden door een overheidsbeleid dat voor de verandering weer eens op de schop gaat zodra vak K door andere partijen wordt gevuld.

De oplossing hiervoor zou kunnen via een gift, een kwijtschelding van een vergelijkbare studieschuld of een eenmalige korting op de collegegelden die nu door deze groep studenten betaald moet worden.

Ik heb geen idee of een van bovenstaande oplossingen een geschikte is, maar een bepaalde tegemoetkoming lijkt me wel op zijn plaats. Het zou schandalig zijn als studeren voor een paar jaar ineens minstens 1000 euro duurder is, puur door het veranderen van beleid.



Iedere avond het laatste nieuws in je mail? Meld je hier aan