Column Arjan van Essen |

Strop om hals van ma
 
Nadat ik van vakantie terugkom, heb ik een soort van bijkomdag. Beetje koffers uitpakken, alle kamers van het huis bezoeken, met blote voeten aarden in de tuin. Ik kijk zelden televisie, maar dit is zo'n dag dat ik besluit om het journaal te kijken. Even weten wat de rest van de wereld doet.

Ongeluk veroorzakende jongeren met lachgas achter het stuur, weggevaagde dorpen door overstromingen, brand in Siberië, een van kindermisbruik verdachte miljardair die sterft in zijn cel en vallende voetbaldaken in Alkmaar. Ik word er niet vrolijk van en besluit alle journaals voor de komende tijd te mijden.

Tot ik vanmorgen de computer opstart en er wat nieuwsitems oppoppen onderin mijn scherm. Blijkbaar ergens een knop ingeduwd waardoor dit gebeurt. Deze keer ben ik er bij mee. Geweldig nieuws namelijk. Er is weer hoop voor onze samenleving. Waar we dreigden in te dutten en weg te zakken in een ongelooflijk diep zwart digitaal gat waarbij iedereen verdrinkt in zijn bites en bytes is er een kentering gesignaleerd. 

We weten van al die duizenden jongeren die dagenlang hun tijd vullen met insta, netflix en andere digitale vermakelijkheden. Die hun ziel en zaligheid verkocht hebben aan het wereldwijde web. Waar ze oeverloos surfend de branding van het leven missen. Die hooguit volgas naar een party gaan om in de vroege morgen, lang niet uitgelachen, terug te komen.

Of eens in de zoveel tijd uit hun dak gaan bij een voetbalwedstrijd. Dat zijn wel zo'n beetje de randen van hun echte wereldbelevingen.
Maar nu, het gaat veranderen. Echt!

In Amsterdam zijn er een paar tieners gesignaleerd die nog buiten spelen. Ze hebben een oude woonboot ontdekt die al jaren leeg lijkt te staan. Na dagen van plannen maken, de boot observeren en de taken verdelen hebben ze eindelijk de knoop doorgehakt. Ze gaan de boot enteren. Eén van de gastjes weet dat zijn vader thuis nog ergens in de schuur een alarmpistool heeft liggen. Die dingen kon je in de jaren zeventig en tachtig gewoon bij een postorderbedrijf bestellen namelijk.

Een van de andere jongens brengt een schroevendraaier mee waar ze het hangslot mee kunnen lospeuteren. Meestal is het slot sterker dan de manier waarop het bevestigd is.

Als het afgesproken uur is aangebroken, besluipen ze de boot, draaien de schroeven uit de plaat waar het slot aan hangt en gaan naar binnen.

Net voor binnenkomst maken ze nog even een paar foto's om hun daad vast te leggen. Ze posten deze op Snap en Insta en gaan naar binnen. Ze dolen een uurtje door de boot, trekken laden en kasten open.

Kijken in de keuken waar de borden, messen en vorken als vieze vaat zijn achtergebleven. Terwijl ze, hoog in de adrenaline, hun nieuwe verovering inspecteren, gaan de foto's buiten als een razende over het web.

Binnen een halfuur is ook onze Hermandad op de hoogte. Deze ziet niet anders dan een mogelijke inbraak en ook nog eens een pistool. 
Met man en macht trekken ze erop uit. Een uurtje later is het spel voor de jongens over. Maar lang niet uit.

Graag wil ik het hierbij laten. Misschien klopt mijn interpretatie, misschien ook niet. Wel wil ik geloven dat de politie het verschil kent tussen potentiële misdaad en kwajongensgedrag. Ik weet het niet. Hoef het ook niet te weten. Maar zullen we voordat we ze ophangen, dit aan anderen overlaten?

Ik begrijp inmiddels dat ze één van de moeders al aan het ophangen zijn. Omdat ze de baas van de politie is. Dat ze daarom gelijk de zaak aan een andere parket heeft overgedragen schijnt haar niet te helpen. Dat ze de kwajongstreken van haar zoon veroordeelt en bestraft, ook niet. Ze moet hangen omdat ze de moeder is en blijkbaar weigert hem als een crimineel neer te zetten. 

En of ze nu juffrouw of meester van burgers is, blauwrechts of groen, zolang zij als moeder doet wat moeders moeten doen, verdient ze eerder een lintje dan een strop.