Column Anika Smits |

Solidariteit op straat

Als ik door de straten van Gouda loop naar de supermarkt, voel ik me een eenling in de drukte.

Waar is iedereen gebleven? Waar de man op de markt die “aardbeieee, twee eurooo” schreeuwt? De man die altijd op zijn blote voeten door de binnenstad liep? Waar is de man die alle mensen in het winkelcentrum verblijdt met zijn accordeon?

Iedereen lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Mensen trekken zich terug, als een slak in hun huis. S ’ochtends gaat de wekker, maar er rennen geen gehaaste mensen naar het station. In de trein vallen er geen ongemakkelijke telefoongesprekken meer af te luisteren en de tien-voor-half-negen spits in de straten voor de plaatselijke basisschool is verdwenen.

In plaats daarvan is er reis van de trap op, naar het kantoortje op de zolder. De computer wordt geopend en de daaropvolgende acht uur is de Nederlandse bevolking verloren in de digitale wereld van Zoom, Skype en Facetime. Mensen zitten wat meer op LinkedIn en lezen meer treurig nieuws geselecteerd door de NOS. Als de “werkdag” voorbij is lopen de mensen hun trap weer af, de vrouw verdwijnt de keuken in, de man is geïnstrueerd de was op te hangen. Ook in de avond is er niet veel anders te doen dan het bekijken van de nieuwe cijfers van het RIVM, zelfs De Wereld Draait Door is er niet meer.

Zo ziet de dag er nu voor de gemiddelde Nederlander eruit. Echter hoe zit het met de mensen zonder huis? Ik sprak met een zwerver om te peilen hoe het er met het straatleven aan toegaat. Zijn voorspelling was onheilspellend. “Als ik over de straat loop, zie ik mensen tegen elkaar schreeuwen: anderhalve me-ter!.”

Nu blijft het nog bij boze blikken en af en toe een nare opmerking, maar als je het aan hem vraagt zullen er over ongeveer een week de eerste vechtpartijen op straat komen. Mensen zijn het dan zo zat om binnen te zitten, ze weten niet meer hoe het normale leven eruit ziet en hebben behoefte aan het leven van de stad.

Bovendien voelt het alsof ze al zo ontzettend solidair zijn geweest door drie weken binnen te zitten, geen handen te schudden en anderhalve meter afstand te houden. Nu zou het tijd zijn om eens aan henzelf te denken, maar zo denkt een ander daar niet over. Die heeft zijn tijd op de IC nog vers in zijn hoofd zitten en kan niet bevatten dat er mensen zijn die “schijt” aan de regels hebben.

Volgens de zwerver die ik sprak zouden dit soort situaties tot grote conflicten kunnen lijden. Mensen zouden elkaar fysiek gaan duidelijk maken wat het RIVM verbaal niet lukte. Het is een schrikbarend scenario, maar niet onrealistisch. Zeker weten we het niet, maar feit is dat de coronacrisis tot veel psychologisch rumoer zal zorgen.

Over Anika Smits
Anika Smits is student aan Mandeville Academy in Gouda, speelt viool in de PGM en is beoefenaar in de vechtkunst Kuk Sool Won.