Door de onloochenbare opmars der jaren word je bijna dagelijks geconfronteerd met het onvermijdelijke. Het staat ons nu eenmaal allemaal te wachten, vroeg of laat. Niemand wordt gespaard. Het is een schrale troost. Ik heb in de Residentie die mij zeer dierbaar is, de afgelopen jaren aardig wat goede vrinden en kennissen gedag moeten zeggen. Ron Goedvolk, de flamboyante eigenaar van de ‘s-Gravenhaagse Eet- en Drankinrichting alias de burgemeester van de Denneweg. Ehsan Turabaz - er woonde en werkte in Den Haag en omgeving geen sympathieker mens. Ronald van der Velde - niemand in de stad die beter netwerken kon. En Paul van Vliet natuurlijk, de beminnelijkheid zelve.

Ze overleden, en allen veel te vroeg. Paul komt nog wel eens voorbij, bij voorbeeld in een muziekfragment op tv. Dan zingt hij een liedje of declameert hij een gevoelig gedicht en pas dan besef ik nog eens goed: hoe bestaat het dat hij er niet meer is? Als ik op het schelpenpad op het Voorhout wandel verwacht ik hem in een onbewaakt moment ook weer eens tegen te komen.

Ik heb dat ook met Johan Cruijff. Die is er, vind ik, ook nog altijd. Dood of niet dood. Als ik iets mag duiden dan is het dat er momenten zijn in mijn leven dat weemoed aan mij kleeft gelijk rijp na een nachtvorst aan de bomen. Elke verjaardag weer. De tijd dringt. Op mijn leeftijd verdient het dan ook geen aanbeveling meer om dingen uit te stellen. Ik las laatst ergens: hoe oud ook, leeftijd dooft een mens zijn zinnen niet. En zo is het. Leven zonder limiet - dat wil ik nog.

En ondertussen schrijven als troost. Het is een blijvende vreugde. Gelukkig werken mijn hersenen nog op volle toeren. Dat is een zegen. Maar tot diep in de nacht doortikken achter dat blauwe scherm zoals vroeger op de krant totdat het stuk eindelijk af was? Nee, dat gaat helaas niet meer. Teveel prikkels in het brein, zegt de dokter. Ik doe dan geen oog meer dicht. Wat in die toestand dan nog helpt? Een goed glas Chivas Regal. Zonder ijs.