Laat ik het eerlijk toegeven: in mijn jeugd ben ik met de politie in aanraking gekomen.

Toen de wijkagent (Brandje) dreigde onze voetbal in beslag te nemen, schoot ik hem op het dak: wij klommen daar in één seconde op, maar hij niet. Mee naar bureau Marconiplein, waar mijn vader me moest komen ophalen. Toen hij me bij de balie in het bijzijn van Brandje uitfoeterde, was ik niet echt onder de indruk, omdat hij me net voor zijn verbale oorwassing een vette knipoog had gegeven.

Verder kan ik me nog herinneren ooit na een diner een haf uur rijontzegging te hebben gekregen omdat ik 0,51 promillage had. Likeurtje in het toetje deed het. “Wat een pech”, merkte de opgetrommelde arts (was 45 jaar geleden nog nodig) op het Haagseveer nog op.

Dat is mijn hele criminele verleden. 

Ik som het even op, omdat ik bij werkelijk alles wat ik met een bank of de overheid van doen heb, word benaderd alsof ik een recidive crimineel ben. De inlogcodes en wachtwoorden komen mijn strot uit. Iedere keer moet ik me weer identificeren en altijd weer hoor ik dat mijn privacy beschermd dient te worden.

En dat is nu juist de kwintessens, want ik wil helemaal niet dat mijn privacy beschermd wordt. Ik ben bereid om mijn dna morgen ik een verzamelbank bank van de politie te laten opslaan. Lijkt me de oplossing om criminaliteit te bestrijden; gewoon allemaal in een dna-bank.  Ik ben niet bang voor de overheid. ”Big Brother”* van Orwell was een gruwelijke parodie op het stalinisme (linkse stroming in de vorige eeuw) Nederland wordt geen stalinistisch land.

Daarbij lijkt die bescherming me ook volkomen overbodig. Als ik op mijn pc naar een advertentie van bijvoorbeeld een elektrische scooter kijk, dan krijg ik ook op mijn telefoon reclames voor zulke tweewielers. Ik kocht laatst voor het eerst bij een bedrijf een fietsenstandaard. Toen ik het afleveradres wilde invullen, was het intoetsen van de eerste letter van mijn achternaam al voldoende om de hele naam te doen verschijnen. Bij het adres en telefoonnummer idem dito: hoezo beschermen privacy? Waarom geen systeem gemaakt waarbij mensen die niet bang zijn dat hun privacy geschonden wordt aan minder regels kunnen voldoen?

Voor ons werk in de wijkraad hebben mijn vrouw en ik een tablet van de gemeente in bruikleen. De mijne viel tegen, omdat hij mijn geboortedatum niet als juist accepteerde. Uiteindelijk een paar dagen later opgehaald en laten installeren. Dat laatste werd gedaan door iemand – aardige rustige man – die ervan uitging, dat ik digitaal onderlegd ben. Helaas is dat niet het geval en ik denk dat ik het ook nooit onder de knie zal krijgen; woordblindheid of dyslexie is geen pré met al die tekens, cijfers en letters. Daarbij een wirwar van codes, wachtwoorden om moeilijk te onthouden. Dom genoeg weer niet opgeschreven, dus dat ding ligt ongebruikt in de lade.

Nu heb ik voor mijn werk in de senaat ook zo’n apparaat gekregen (mocht hem wel houden) die nog steeds werkt zonder code, wachtwoord en zo meer. Het eerste wat onze kleinzoon doet als hij binnen komt is de tablet pakken en er spelletjes mee doen of een filmpje bekijken. Waarom kan dat met die van de gemeente ook niet? Misschien laat ik hem liggen (freudiaanse vergissing!) zo is me verteld en dan kunnen anderen erin kijken? So what, dat is juist de bedoeling! Ik ben wijkvertegenwoordiger en moet mijn handelen kunnen verantwoorden. De vergaderingen zijn openbaar, waarom mijn tablet dan niet?

Voorlopig worstel ik voort, maar of ik bovenkom is nog maar de vraag.  Ik vrees dat de zee van maatregelen, die ongevraagd genomen worden om mijn privacy te beschermen, me uiteindelijk zal verzwelgen.

*In 1949 schreef de Engelse schrijver George Orwell een boek dat de titel “1984” heeft. Daarin wordt Big Brother geïntroduceerd; een alles controlerende en bepalende dictator.