We worden met steeds méér mensen ouder. Waar in vroegere tijden ouderen met groot respect behandeld werden, lijkt het tegenwoordig wel of zij een maatschappelijke last zijn. Dit komt omdat onze samenleving zich uitermate beroerd voorbereid heeft op deze omvang aan grijsheid. Nederland heeft zich in de achterliggende jaren onder dit neoliberale beleid niet serieus beziggehouden met de toekomst van onze ouder wordende jongeren. Misschien wel omdat we allemaal oud willen worden, maar vooral niet oud willen zijn.

Elke crisis die ons land treft wordt niet herkend door de politiek en de ouderen betalen de rekening. Een wooncrisis wordt afgewenteld op onze ouderen die eerst van kabinetten lang thuis moeten blijven wonen en nu ze dat loyaal en gehoorzaam doen worden ze vervolgens hun huizen uitgekeken omdat ze de doorstroming in de woningmarkt blokkeren.

Een zorgcrisis treft onze ouderen natuurlijk het hardst. De geest blijft jong maar het lijf krijgt toch gebreken. De marktwerking in de zorg is daar totaal niet op ingesteld, dus vallen ouderen tussen wal en schip. En dan dit. Wat te denken van de koopkracht van ouderen in deze door geld gedomineerde samenleving. Op hun AOW wordt geknepen door die later uit te keren. Bovendien gereduceerd. Vadertje Drees, de grondlegger van de AOW, draait zich om in zijn graf. En dat appeltje voor de dorst, het pensioen, wordt aan het eind van een lange loopbaan helemaal niet aan die ouderen uitgekeerd. Nee daar doet de politiek een stevige greep uit want dat geld gebruiken ze liever voor de eigen tekorten in hun begrotingen.

Het wordt tijd dat we weer de ouderen met respect gaan behandelen. Want elk mens - jong of oud - verdient de zorg te krijgen die nodig is om na een lang werkzaam leven zonder geldzorgen uit te kunnen blazen en te wonen in een betaalbaar aangepast huis. Ouder worden is geen vloek, maar een zegen en een symbool van de welvarendheid en welgesteldheid van je land.