Column Karin Kayadoe |

Opsporing

Melding via Burgernet: “Gijzeling, zwarte bus, man heeft vrouw meegenomen, graag mee uitkijken. Bij aantreffen, bel 112.”

Gelukkig is het een oefening. Geen werkelijkheid. Een dagje de kans krijgen om ondergedompeld te worden in de wereld van opsporing. Leren door doen! Met diverse disciplines een casus op zien te lossen in teamverband. Een grote groep mensen uit de wereld van de opsporing werd verdeeld in groepen. Ook nog met een wedstrijdelement erin. Wie heeft als eerste de dader getraceerd. Ai, een van die teams had de pech mij erbij te krijgen. En dat terwijl ik dacht lekker een dagje aan de zijlijn mee te kijken.

Jammer, het werd toch mouwen opstropen en gaan. Eerlijk is eerlijk, stiekem vond ik dit eigenlijk wel leuker. Wanneer krijg je nu normaal gesproken die kans? Zeker als het niet je werk is? Prachtig om dan te constateren, na het voorstel rondje, dat er echt mensen van verschillende afdelingen bij elkaar zijn gezet. Dan leer je pas echt van elkaar.

Maar goed, er moest dus een fictieve gijzeling opgelost worden. Vanwege de ‘melding’ van burgernet kwamen er al snel tips binnen. De auto van de ‘gegijzelde’ moest onderzocht worden op sporen. Beelden veiliggesteld van camera’s. En er is al een snel een beeld van de ‘dader’.

De trein van het onderzoek loopt als een tierelier. Historie, internet gegevens, alles wordt boven water getrokken. En ieder zo zijn taak en op tijd weer terug bij elkaar om te checken; wat hebben we, wat kunnen we nog meer? Ervaringen werden gedeeld. En ik? Ik zat inwendig te genieten. Wat een gedrevenheid om een zaak op te lossen. Als terriërs werd er vastgebeten in elk aanknopingspunt om alles tot een goed einde te brengen. Je zou bijna vergeten dat het geen realiteit is.

Tussendoor ook nog workshops om iedereen weer even bij te spijkeren op bepaalde onderwerpen, goed luisteren want ook hier werden tips weggegeven. Uiteindelijk is het gelukt. De ‘dader’ is gevonden. Ons team ( en zo was het inmiddels wel gaan voelen) is helaas geen eerste geworden, maar in ieder geval binnen de eerste 5 van de 11. Niet slecht met mij als extra handicap erbij.

Maar wat viel er nu voor mij te leren op deze dag. Serieus waar, ik had van te voren geen enkel idee. En nu? Terugkijkend op die dag, wat heb ik verschrikkelijk veel geleerd! Hoe belangrijk teamverband is, samen weet je zo verschrikkelijk veel meer dan in je eentje. Elkaar respecteren en daardoor het maximaal haalbare uit een ieder te halen. Hoe prettig het is als mensen bewust zijn van hun omgeving. Als er gevraagd wordt om ergens naar uit te kijken, dat er dan bij gegeven aanwijzingen echt heel bruikbare meldingen tussen zitten.

Maar ook dat de wereld zo ontzettend is veranderd, dat wet- en regelgeving gewoonweg zo achterlopen. Heel het internet gebeuren, daar biedt de wet en de regels nog vaak geen handvatten voor. Wat ook zeker in de opsporing belemmerend werkt. En we zijn zo verschrikkelijk gebrand op onze privacy, maar hebben niet in de gaten dat we zelf continue overal onze sporen achterlaten. Neem als simpel voorbeeld maar je mobiele telefoon, die continue opzoek is naar een WiFi-punt. En weet u wat er over uzelf op het internet staat? Heeft u weleens gekeken? Gewoon eens in de diverse zoekmachines uw naam in typen, soms verbazend wat boven komt drijven.

Het belangrijkste waar ik wederom met mijn neus op werd gedrukt…met elkaar ben je zoveel sterker. Zeker bij het bevorderen van veiligheid, kan iedereen een waardevol steentje bijdragen. Ieder op zijn of haar eigen wijze.