Column Marieke Hartman |
Op zoek naar onze droom...
Na 29 jaar hebben chef-patron Jan (60) en gastvrouw-sommelier Marieke (52) Hartman 31 augustus afstand gedaan van hun restaurant Jean Marie net buiten de Goudse binnenstad. Restaurant Jean Marie is verkocht en is gestopt per 1 september. Een begrip in het Goudse en verre omgeving. Zeven maal en zeven jaar achtereen haalde Jean Marie de felbegeerde ‘Bib Gourmand Benelux’ binnen. Dat is een aanduiding voor restaurants die volgens de keurmeesters, inspecteurs van de Michelingids, een kwalitatief prima driegangenmenu aanbieden voor een bedrag onder de 37 euro. Ook had de horecazaak een notering in de Lekker500. Marieke en Jan gaan hun verdere dromen achterna en verwezenlijken. En wel in Frankrijk waar ze een Chambres d'Hôtes gaan beginnen onder de naam Marie Jean. Mede aan de hand van columns van Marieke volgen we het culinaire echtpaar in hun laatste stappen in het Goudse restaurant (waar ze tot voor kort iedere donderdag, vrijdag en zaterdag een Table d'Hotes arrangeerden die inmiddels door de corona-maatregelen zijn omgezet in diner a la maison) en de opmaat naar hun nieuwe stap in en naar Frankrijk.
We waren te gast op het boerenplatteland van Frankrijk bij zomaar een gezin dat het huis beschikbaar stelde voor reizigers die op de bonnefooi ergens nog een slaapplaats zochten. Een chambre d’hotes. Dat zag er gezellig uit, klein ingericht hoekje met een grote bbq, tafel met bankjes onder een prachtige boom met 'pluizige' roze bloemen en uitzicht over de grote tuin. Na een bezoek aan de plaatselijke boucherie en boulangerie waren opgetogen in het vooruitzicht dat we op dat idyllische plekje de avond met bbq en wijn zouden doorbrengen. Dat is onze droom: zoiets willen we ook.
De volgende dag hebben we een afspraak met een makelaar om een 'nieuw' huis te bezoeken. Zou dat 'ons' nieuwe plekje onder de zon worden? Op de foto’s ziet het er veel belovend uit!
De makelaar blijkt maar moeilijk bereikbaar. Maar we geven het niet op... blijven appen, mailen, bellen... want waar moeten we nu precies naar toe??
In Frankrijk blijft dat een 'groot' geheim totdat de makelaar je er naar toe brengt en je een 'bon de visite' heb getekend. Er wordt globaal een vage plaats aanduiding gegeven, waar het ongeveer in de buurt is. Nog steeds de makelaar niet te pakken gekregen, dus wat moeten we nu?
Laten we maar alvast 'die' kant op rijden en hopen dat onderweg wel contact wordt opgenomen met ons. Op het terras van het te bevroeden plaatsje krijgen we een telefoontje. De makelaar! Hé hé eindelijk! Blij vertellen we dat we 'al in de buurt' zijn en op het terras op haar wachten. Nou dat was de bedoeling niet. Zij was nog op haar kantoor en verwachten ons daar.
Toch de taalbarrière die ons parten speelt :-(
Vandaag ging het dan toch niet worden, maar morgen mochten we weer op ons ontdekte terras plaats nemen en zou ze ons daar 'oppikken'.
We zaten dus toch al in de goede richting.
Aan nog de ober gevraagd of hij misschien het huis herkende wat te koop stond, zodat we alvast 'stiekem' konden gaan kijken. De ober wist ons niet verder te helpen, maar 'die' daar op het terras zou het wel weten waarschijnlijk.
Nadat m’n telefoon met het desbetreffende huis zo’n beetje het hele terras was rond gegaan, moesten ze toch allemaal bekennen dat ze het huis niet wisten te vinden. Jammer... het is én blijft een 'groot' geheim, huizen in de verkoop!
De volgende dag werden we keurig opgehaald en naar het pand gebracht. Ze bleek een Engelse van origine te zijn, dus erg gemakkelijk communiceren. Het pand was groot, en erg onpraktisch ingedeeld. Zeer grote garage wat eventueel twee chambre’s konden worden, maar nog zeer veel werk te verzetten. Ook het grote olievat waar het huis mee wordt verwarmd, bracht geen warme gevoelens bij mij.
Wat stinkt dat. Maar goed, je ziet dat hier nog regelmatig. Al met al een mooi, groot pand maar het heeft ons hart niet gestolen. Op naar de volgende makelaar en een 'nieuwe kanshebber'!
Wordt vervolgd...