Column Karin Kayadoe |

Naar school: Lopen, fietsen of met de auto?

Heel lang geleden was er eens een klein meisje. Ze woonde dicht bij haar school. Zo dichtbij, dat ze elke dag lopend naar school ging. Leuk vond ze dat niet altijd. Vooral niet toen ze voor haar verjaardag een nieuwe fiets had gekregen. Hele dagen zeurde ze haar ouders aan hun hoofd of ze toch niet een keertje met de fiets naar school mocht gaan? Haar ouders hielden voet bij stuk, ze mocht niet met de fiets. Niet alleen van haar ouders mocht dat niet, maar ook niet van de leiding van school. Alleen kinderen die ver weg woonden, mochten met de fiets naar school en hem stallen op de daarvoor bestemde plek. Heel streng werden deze regels nageleefd. Niemand haalde het dan ook in zijn hoofd om toch te proberen met de tweewieler naar school te komen, als je niet ver weg woonde.

U begrijpt het vast al, dat kleine meisje was ik! Of ik er een trauma aan over heb gehouden, ik geloof van niet. En ergens had het ook wel wat. Lopend naar school, kletsend met je ouder. Gelijk je verhaal kwijt kunnen. Helemaal leuk werd het, toen je zo groot was, dat je alleen mocht lopen. Afspreken met vriendjes en vriendinnetjes om samen naar school te lopen. Gezellig! En in het begin zeker ook best wel eens spannend.

Dan word je zelf moeder en gingen ook mijn kinderen naar school. Als eerste naar de peuterspeelzaal. Een afstand die met die korte beentjes van de kleintjes best wel ver was. Een kinderzitje op de fiets bood uitkomst. De auto pakken had ook gekund. Maar waarom zou je. Van een drupje regen is nog nooit iemand minder geworden. Het meest grappige vond ik wel, dat een moeder die bij mij in de straat woonde haar kind wel altijd met de auto wegbracht. Grinnikend was het toch wel voor mij een sport om te kijken wie er als eerste aankwam. Veel moeite hoefde ik daarvoor niet te doen. Vrijwel altijd was ik eerder met de fiets op de plaats van bestemming dan de dame in de auto. Zou ze dan nooit gedacht hebben…..misschien is die fiets nog zo gek niet?

De lagere school van mijn kinderen lag op loopafstand. U raadt het vast al, ook zij moesten lopend van mij naar school. En heel herkenbaar werd er ook aan mijn kop weleens gezeurd dat ze liever met de fiets naar school wilden. En in het ergste geval, als het hard regende, kon ik ze toch wel met de auto naar school brengen? Ik zocht dan gewoon hun regenjassen op en voilà, daar hadden ze hun antwoord al. Of ze mij daardoor een slechtere moeder vonden? Vast wel eens, maar minder zijn ze er zeker niet van geworden.

Inmiddels heb ik geen schoolgaande kinderen meer, nu loop ik veel met mijn hondje in de wijk. Zo net na de zomervakantie verbaas ik me elke keer weer. Zeker als de scholen op het punt staan om te beginnen. Er staan bijna files voor de deur. Zouden al die mensen nu echt niet in de gelegenheid zijn om hun kind lopend of met de fiets naar school te brengen? Het toppunt vind ik toch wel, wanneer er een auto aan komt rijden, er niet eens geparkeerd wordt. Een achterportier open zwaait, kind eruit springt en vol gas weer weggereden. Wordt de dag zo ingepland dat er doorgegaan moet worden naar de volgende afspraak? Haast, haast, haast. Zonde. Ik heb in ieder geval mooie herinneringen aan vroeger. Hoe ik daar liep met mijn ouder en de gesprekken die we voerden. En later hetzelfde met mijn kinderen.

Triest dat deze kinderen dat niet zullen ervaren. Het is tegenwoordig hip om “Quality-time” in te plannen met je kinderen. Uit ervaring kan ik vertellen, ook het op het gemak naar school lopen met je kinderen is waardevol en zou er zeker onder vallen. Meer dan we ons realiseren. En waarschijnlijk een stuk veiliger ook. Want soms hou je echt je hart vast.