Column Jan Steigenga |

Miljoenen voor onderwijs in de Randstad

Ruim vijftig jaar geleden kwam ik als geboren Brabander terecht in de grote wereldstad. Als startende onderwijzer speurde ik naar advertenties, waarin naast een baan ook een woning werd aangeboden. Toen al...

Na een geslaagde sollicitatieprocedure mocht ik na de zomervakantie beginnen als leerkracht van klas 5 (nu heet dat groep 7) met 46 leerlingen, waaronder enkele zeer drukke. De typering ADHD was toen nog niet uitgevonden, maar de rest klopte wel.

Ook konden we op de vierde etage van een galerijflat een woning betrekken. Hoewel we als plattelanders nog nooit een flat van binnen hadden gezien, waren we bijzonder gelukkig met onze eerste eigen woning.

In de jaren daarna heb ik verschillende banen in het onderwijs gehad en zijn we steeds tot ons plezier in de grote stad blijven wonen.

Minister Slob heeft recentelijk vastgesteld dat de problematiek in het onderwijs en dan met name in de grote steden wurgend is. Er moeten maatregelen genomen worden om juist in de Randstad het leerkrachtentekort te bestrijden.

Dan lees en hoor ik weer over allerlei lapmiddelen om vacatures te vervullen. Het gevolg hiervan kan iedereen bedenken. De kwaliteit van ons onderwijs zal achteruit hollen.

Hoe kan het zijn dat in een zo welvarend land als het onze de toekomst zo op het spel gezet wordt?

Van verschillende kanten hoor ik geluiden dat er rond de zomervakantie alles uit de kast getrokken is om de vacatures te vervullen en dat dat vaak ook lukt, maar dat daarna al spoedig blijkt dat leerkrachten weer vertrekken naar scholen buiten de grote steden, omdat…

Wat zijn dan toch de redenen dat de grote steden minder in trek zijn?

Naar mijn idee komt dat, omdat er vrijwel geen betaalbare huisvesting is voor leerkrachten. Zij vallen immers in de categorie van de middeninkomens. Dat betekent dat zij in grootstedelijke gebieden geen schijn van kans hebben om een huis te huren of te kopen. Wie het programma Radar van de laatste weken heeft gevolgd, weet waar ik het over heb. Schrijnend!

Ook het leven in de grote steden is duurder. Denk hierbij onder meer aan vervoers- en parkeerkosten.

Daarnaast zijn de ouders en leerlingen in de Randstad mondiger dan daarbuiten. Verzwarend probleem is daarbij dat ouders uit migratiegebieden andere opvattingen hebben over de opvoeding van kinderen. Bij het beoordelen van resultaten van hun kroost wordt vaak door hen gedacht aan discriminatie door de leerkracht.

Het komt heel vaak voor dat ouders op voorhand het gelijk van hun kind aannemen en de leerkracht als het ware op het matje roepen. Deze houding maakt de beroepsuitoefening er niet prettiger op!

En dan nog die grote groepen met leerlingen met uiteenlopende problemen. Leerkrachten worden opgezadeld met een te zware opdracht. Passend onderwijs is een doodlopende weg.

Samenvattend komt het hier op neer:

1. Overheid, zorg voor huisvesting van leerkrachten in met name de grote steden. Koop desnoods huizen op en verhuur ze voor een behapbare huursom.

2. Overheid, zorg voor kleinere groepen en versterk het speciaal onderwijs.

3. Ouders, hijs de leerkracht op het schild. Schenk vertrouwen en ga samen met de leerkracht op weg om het liefste dat u hebt zo optimaal mogelijk te begeleiden met als doel te werken aan de vorming tot een fatsoenlijk, zelfredzaam medemens.

4. Overheid, zorg voor gelijke beloning van basis- en voortgezet onderwijs. Nu we toch bezig zijn met eisen kan er naast welzijn ook nog een stukje rechtvaardige welvaart toegevoegd worden.

Wedden dat we bij realisatie van bovenstaande vier punten over enkele jaren kunnen spreken van een achter ons liggend dieptepunt!