Column Marianne de Jong |

Meten is weten

Het was maar een nieuwsvideo van 47 seconden, maar ik vond de inhoud spectaculair. Een forse man sprak: “Wij hebben zo veel Corona-gevallen, omdat we zoveel meten. Als we niet zoveel zouden meten, zouden we lang niet zo veel Corona-gevallen hebben. Er zijn landen die helemaal niet meten, die hebben geen enkel Corona-geval.”

De man in de video was niet de eerste de beste, integendeel: hij regeert een groot land. Zelfverzekerd, zoals altijd, sprak hij zijn publiek toe. Trots zelfs: hij was trots op zijn land en verwachtte dat van iedereen. Sprakeloos keek ik de video nog een keer. En nóg eens.

Er ging een wereld voor me open; de mogelijkheden die deze paar woorden in zich dragen zijn werkelijk eindeloos. Dat het zó simpel kon zijn: We stoppen met het meten van CO2 in de lucht en hoppaa: wèg klimaatverandering. Datzelfde geldt voor ons teveel aan stikstof: gewoon niet meer meten en het probleem is opgelost. Als we dan gelijk stoppen met zoeken naar zeldzame diertjes op een bijzondere bouwplaats zullen we ze ongetwijfeld een groot plezier doen. Want als ze er niet zijn, dan kunnen ze ook niet uitsterven. In gedachten hoor ik ze juichen: de korenwolf en de ingekorven vleermuis. Om er maar twee te noemen.

En zij niet alleen: ook wij kunnen weer onbevreesd bouwen, verbouwen, telen, kweken, vissen...

Het was het beste nieuws dat ik in een paar maanden voorbij had zien komen. Misschien wel het allerbeste nieuws ooit! Ik sprong een gat in de lucht van pure vreugde.

Niet alleen had deze bekwame spreker een aantal grote problemen, ja, zeg maar gerust: mondiale problemen in één klap de wereld uit geholpen, nee, hij deed mij persoonlijk ook een groot plezier.

Want sinds de lock-down zie ik mijn gewicht langzaam maar zeker stijgen. Het is niet veel, elke dag een heel klein beetje, maar het feit dat er inmiddels een echt woord voor is: “Corona-kilo’s”, zegt mij genoeg. Ik ben niet de enige. Ik vroeg mij af of mijn lotgenoten ook die video hadden gezien en de reikwijdte daarvan hadden begrepen.

Gezien de grote teleurstelling over de sportscholen, die nog steeds niet open mogen en het feit dat je zo’n 150 kilometer moet wandelen om 1 (!) kilo af te vallen lijkt mij dat het kwartje nog niet bij iedereen is gevallen. Maar ja, niet iedereen heeft tijd om zo’n video te gaan zitten kijken. Of zin om de hele dag naar een beeldschermpje te turen. Dan kan je nog beter gaan wandelen.

Dat het zó simpel zou zijn, dat gelooft natuurlijk ook niemand. En toch! Ik heb het uitgeprobeerd. Op mezelf. Mijn dagelijkse stapje op de weegschaal laat ik achterwege, scheelt nog batterijen ook. Ik ben opgelucht, opgetogen zelfs. Waarom ben ik daar niet eerder opgekomen? Dat had mij een heleboel zorgen gescheeld (en een heleboel wandelingen). Ik voel me onbezorgd, zo’n beetje voor het eerst sinds de lock-down begon. Geen ergernis meer over een onsje meer. Ik spring nu elke ochtend een gat in de lucht.

Maar het lijkt wel of ik elke dag ietsjes sneller beneden ben.