Column Karin Kayadoe |

Mantel vol met zorgen

Sommige zaken heb je zelf niet in de hand. Zo denk je dat je je leven op orde hebt, een binnenkomend telefoontje kan alles weer op zijn kop zetten. Wordt er een beroep op je gedaan. En natuurlijk doe je dat. Zeker als het een naaste betreft waar je, als mantelzorger, je toch verantwoordelijk voor voelt. Dat overkwam mij dus.

Want al jaren ben ik mantelzorger voor mijn moeder. Een dankbare taak. Belastend? Soms wel en ach ik doe het graag. En eerlijk is eerlijk, vaak kabbelt het leven aardig voort. Heb je het een en ander toch in je eigen leven ingepast. En met regelmaat zijn er 'piekmomenten' waarbij je denkt: hoe ga ik dit nu weer allemaal organiseren? Je hebt toch ook je verplichtingen, die ook gewoon doorgaan. Maar ik hoop toch dat er ooit, mocht het nodig zijn, er ook iemand voor mij zal klaar staan.

Zo’n piek overkwam me dus recentelijk. Een binnenkomend telefoontje, er gaat iets niet goed. Dan gaat veel energie naar de zorg die er op dat moment nodig is. Keuzes wilde ik niet maken. Werk gaat immers ook gewoon door. In eerste instantie toch heel hard rennen om alle ballen in de lucht te houden. Het kan toch niet zo zijn dat anderen last hebben van mijn privé perikelen?

Twee keer per dag naar een ziekenhuis rijden, de was die erbij komt, het informeren van naasten. Andere zaken die geregeld moesten worden. Het neemt allemaal aardig wat tijd in beslag. Dat naast de overige belangstellende telefoontjes. Met wallen onder de ogen stond ik ’s morgens uiteindelijk op. Moe en met een korter lontje.

Het werkte niet dus, althans zo zou het wachten zijn op mijn omvallen. Daar zou helemaal niemand bij zijn gebaat. Dan toch maar de keuze gemaakt om aan de buitenwacht te vertellen dat je met sommige zaken pas op de plaats maakt. Hartverwarmend waren de reacties die daarop volgenden. Dat doet een mens goed.

Je maakt geen keuze of je wel of niet mantelzorger wil worden. Het overkomt je. Vooraf is er geen bijsluiter die vertelt hoe het moet of welke impact het zal gaan hebben. Of het moeilijk of makkelijk is. Hoeveel tijd erin gaat zitten. Welke gevolgen het heeft voor je eigen leven.

Er zijn natuurlijk verschillende gradaties in welke impact het heeft op je dagelijks leven. En zijn er mogelijkheden om je te ontlasten. Respijtzorg kun je aanvragen, maar dat zijn geen dingen die je zo maar doet. Want zelf weet je het beste welke zorg er nodig is. Kan iemand dat goed genoeg overnemen, zodat je met een gerust hart een dagdeel vrij bent? Cursussen worden er gegeven, mindfulness zag ik ergens voorbij vliegen. Leren ontspannen tussen de oortjes, klinkt leuk en aantrekkelijk. Alleen een cursus van een x-aantal middagen. Hoe dan? Je bent niet zomaar vrij? Je mantel zit al vol zorg.

Nu mijn moeder en ik even weer in rustiger vaarwater zitten, besef ik me eens te meer dat ik een verschrikkelijke bofkont ben. Een keuze kon door mij gemaakt worden, wat ballen kon ik laten liggen in plaats van ze allemaal in de lucht proberen te houden. En als ik dan de glimlach van mijn moeder weer zie, dan weet ik waar ik het voor doe. Het geeft ook weer energie.