Mijn vrouw en ik hebben in onze jonge jaren frequent het Oostblok bezocht. Wij vermoedden al heel vroeg, dat we daar in een bijzondere omgeving verkeerden. Een omgeving die het verleden ademde, waar de wegen leeg waren, oude gebouwen en steden waren opgeknapt, de mensen je vriendelijk bejegenden (beambten uitgezonderd) en de natuur nog ongerept was. Daarbij was alles - indien aanwezig – heel betaalbaar.

Drukkend regime

Een andere plezierige bijkomstigheid was het feit dat je er weer uit mocht. Dit in tegenstelling tot de autochtone bevolking. Na een paar weken werd de ambiance toch drukkend. Mensen die je heel voorzichtig benaderden en die duidelijk bang waren het achterste van hun tong te laten zien. Overheidsdienaren die iedereen, ook de spaarzame toeristen, afsnauwden en overal luchtverontreiniging, omdat kolenkachels voor de verwarming zorgden. Ik merkte over een reukgeheugen te beschikken, omdat de straten roken zoals ze in mijn prille jeugd op Zuid ook hadden geroken.

Politiek wonder

Wat mijn vrouw en mij ook verwonderden was dat we eenmaal terug in ons heerlijke vrije Nederland soms mensen tegenkwamen, die het leven in het Oostblok verheerlijkten. Het afschaffen van onze democratie was hun doel, om die te veranderen in een communistisch regime, waarin zij aan de touwtjes mochten trekken.

Toen de onttakeling van het Oostblok had plaatsgevonden, gebeurde er in ons land met de plotsklaps doodstil geworden communisten twee dingen. Een deel ging geruisloos over naar de sociaaldemocraten, zoals de dames Vogelaar, Kriens, Brouwer en Hamer*, maar een groter deel loste zich op in Groen Links en werd milieuactivist. Ze gingen 100% voor het milieu - juist iets dat door hun voormalige communistische kameraden zo verwaarloosd werd. In één nacht van aanhanger van een totalitair politiek systeem tot verdediger van een gezond en beter milieu: een politiek wonder.

Doordrammen

Wat ze wel meenamen is de wijze van politiek bedrijven. Je wil tegen beter weten altijd doordrukken en desnoods voor het “goeie doel” de hele samenleving gijzelen. Tegenstanders konden niet meer naar de Goelag gestuurd worden, maar wel publiekelijk aan de schandpaal worden genageld. Mede uit angst voor de ontstane milieu-inquisitie konden ze via de “milieu bewuste” media hun afkeer van kernenergie een algemeen denkpatroon maken. Geen nieuwe kerncentrales en in Duitsland werden de kerncentrales één voor één ontmanteld, terwijl die juist enorm milieuvriendelijk zijn, want er is geen uitstoot van schadelijke gassen. Het afval werd veilig opgeslagen in oude mijnschachten.

Schadelijke centrales

Onder druk van de Grünen (Duitse milieupartij) werd dus uiteindelijk gekozen voor schadelijke energiecentrales.** En nu zitten ze met de gebakken peren. Om die centrales te laten draaien zijn brandstoffen nodig. Normaliter kolen, maar in Duitsland ligt het goedkopere bruinkool voor het oprapen.

Bruinkool is net iets minder vervuilend dan het vroeger gebruikte turf, maar veel vervuilender dan steenkool. Opvallend is het feit dat wij in ons land kiezen voor biomassa, dat verreweg de meeste schadelijke uitstoot met zich meebrengt. Al eeuwen weten we dat het verbranden van hout en takken warmte en rook geeft. Ook als dat hout al talloze (miljoenen) jaren onder de grond ligt in de vorm van veen (turf), bruinkool en steenkool. De demonstraties tegen het gebruik en de winning van bruinkool zijn terecht, maar het wrange is dat de milieubeweging zelf het goedkope en schone alternatief -  kerncentrales - decennia heeft verketterd.

Toekomst

Kerncentrales hebben dus de toekomst. De kosten van de bouw zijn enorm, maar het is een acceptabel alternatief. In mijn jonge jaren waren schepen, waaronder onderzeeërs, voorzien van kernaandrijving. Eigenlijk was aan boord een kleine kernreactor aanwezig. Waarom is er geen tussenweg mogelijk? Waarom eigenlijk alleen enorm grote centrales of heel kleine reactoren?

* Zij werd in de wandelgangen van haar nieuwe partij meesmuilend mevrouw Hamer en sikkel genoemd.

** Ook de vervuilende kolencentrales op de Maasvlakte zijn gebouwd met GroenLinks in het stadsbestuur.