Column Elsje Vet |

Imperfectie

Om de tijd te doden in de wachtkamer van de huisarts pak ik een magazine van de leestafel. Een glossy magazine met als thema ‘Ode aan de Imperfectie’. Imperfectie is mij op het lijf geschreven.

Geïnteresseerd begin ik te bladeren. Het magazine staat bol van foto’s en reportages van superperfecte mensen, met zo mogelijk nog perfectere levens, gezinnen, carrières, en als er al een schoonheidsfoutje mocht kleven aan deze personages is dat zorgvuldig weg gefotoshopt of wordt het niet vermeld in het interview.

Een negentienjarige jongen met een uitstraling om verlegen van te worden, vertelt hoe hij heeft geleden onder zijn sproeten en weelderige kroeshaar. Dat bezorgde hem een jarenlang jeugdtrauma. Maar oh wonder sinds hij als winnaar van een landelijke modellenwedstrijd uit de bus is gekomen, zijn al zijn zorgen en trauma’s verdwenen als sproeten voor de zon. Verbaasd en verwonderd leg ik het magazine terug op de leestafel. Tot zover de ode aan de imperfectie.

Eenmaal in de spreekkamer vraagt de huisarts mij of hij de achterkant van mijn benen mag bekijken. Dat is lang geleden dat een man die vraag aan mij gesteld heeft, zo is mijn eerste imperfecte gedachte. Als daarmee een diagnose gesteld kan worden en een oplossing gevonden voor mijn vage klachten gun ik de arts uiteraard graag een blik op mijn imperfecte onderstel.

Na het maken van een vervolgafspraak en met een formulier voor een algeheel bloedonderzoek in de tas ben ik even later met mijn imperfecte benen op weg naar de rest voor een wat mij betreft perfecte dag.

Bron: www.zoetermeersdagblad.nl