Column Arjan van Essen |

Bijna vier weken zit ik thuis. Wat dit allemaal kost is niet gelijk in één, twee of drie tellen uit te drukken. Alleen al de papiermassa, die de advocaat van mijn werkgever over mij uitstort. Omgezet in uren kom je al snel aan een half jaarsalaris van een docent. Zeker als je de tijd erbij telt die, zowel mijn werkgever als ik, hier in stoppen.

Liever wil ik het hebben over gemiste lessen. In vier weken tijd zou ik ruim 2500 keer een leerling vijftig minuten in m'n lokaal gehad hebben. 

Samen werken aan werkwoordsvormen, de eerste hoofdstukken uit een boek lezen en beginnen met de basis van de dichtkunst. Ook iedere week een rijtje woordenschat doorlopen en iets doen met begrijpend lezen.Leerlingen met wat lees-, schrijf- en/of leerproblemen in kaart brengen.

Daarnaast vierhonderd leerlingen waarmee ik de dagopening meemaak. Een moment dat we boeken dicht houden, behalve het meest gelezen boek ter wereld. Daar laten wij ons dan zelf door lezen.
Tien minuutjes per dagopening, waarbij leerlingen en docent zich uitstrekken naar elkaar en naar omhoog.

Vervolgens de vraag naar gastlessen. Mijn werkgever vraagt op de ouderavond eergisteren of er ouders zijn, die gastlessen Nederlands willen geven aan mijn leerlingen. Als vrijwilliger zeg maar. Waarop een ouder antwoordt: 'Dat wil ik wel, maar mag denk ik niet, want ik geef 's avonds theaterles.'

Misschien moet ik niet in een klein tentje voor de school gaan staan. Maar gelijk een grote partytent neerzetten en daar gastles gaan geven. Ik doceer tenslotte 's avonds geen theaterles, krijg het alleen een beetje.