In het recente verleden hebben we kunnen lezen dat de inbraken in woningen afgenomen zijn, maar dat de digitale criminaliteit schrikbarend aan het toenemen is. Daarnaast heb je dan ook nog de criminaliteit die je zomaar op straat kan overkomen.

Gisteren was ik aan de beurt om een gewillig slachtoffer te zijn en die rol heb ik met verve gespeeld. Wat gebeurde er?

Het was eindelijk weer eens een redelijk zonnige dag en dus een goede gelegenheid om eens een wandeling te maken. Op het plein hier in de buurt stopte plotseling een auto. Het raampje werd opengedraaid en een vrolijke, nette man van rond de vijftig sprak mij aan en vroeg mij of ik hem nog kende. Ik boog mij voorover om hem eens goed te bekijken, maar er sprong geen vonk van herkenning over. Het gebeurde mij wel eens meer dat ik aangesproken werd door een persoon die ik niet herkende, maar andersom wel, want oud leerlingen veranderen na hun basisschooltijd enorm en ondergetekende niet erg. Dus misschien een oud-leerling?

De persoon in de auto zei dat hij mijn buurjongetje was geweest. In plaats van dat ik vroeg hoe hij dan heette, gaf ik zelf de voorzet (naam*) die hij natuurlijk gretig inkopte.

Daar ging ik dan weer enthousiast op in door te vertellen dat ik pas nog contact had gehad met zijn zus en dat ik van haar had gehoord dat hij vorige week op de reünie van de school hier in de buurt was geweest, maar daar ging die persoon dan weer niet op in*.

Hij moest de auto aan de kant zetten, omdat er achter hem enkele auto’s stonden te wachten.

In mijn geestdrift weer eens een oude bekende te ontmoeten nam ik plaats naast hem.

Hij vertelde dat hij net een nieuwe zaak had geopend, hier op het industrieterrein, en dat hij een hele dure en speciale pannenset, een foedraal met messen en een cassette met bestek weg mocht geven en of dat ik iemand wist die ik daar blij mee kom maken. Hij wilde dat juist aan een bekende doen, omdat hij niet wilde dat die kostbare set verhandeld zou worden.

Na diep nadenken en sterk en herhaaldelijk aandringen van de kant van mijn zogenaamde oude buurman* kwam ik op het idee dat die hele combinatie iets zou kunnen zijn voor mijn kleinzoon. Die is kok en gaat misschien op termijn op zichzelf wonen.

Zo, dan op pad naar mijn huis. Dat was vlakbij en die set was best omvangrijk. Ik zei nog dat hij natuurlijk wist waar ik woonde, maar achteraf gezien bespeurde ik toch enige aarzeling* en met mijn stomme kop gaf ik alsnog aan waar te stoppen.

Stonden inmiddels niet alle seinen op rood? Blijkbaar niet dus, want de set werd uitgeladen en we gingen naar binnen. Daar liet hij mij de complete set zien, inclusief de bedragen waarvoor je het geheel kon aanschaffen en dat liep in de vele duizenden euro’s*. Indrukwekkend!

Bij het scheiden van de markt zei hij dat hij vergeten was mij te vertellen dat ik toch wel de btw diende te betalen, want die moest hij zelf ook afrekenen*.

En toen pas vielen mij de schellen echt van de ogen. Hoe kon ik zo stom zijn in de vlotte babbel van deze oplichter te trappen?

Natuurlijk heb ik hem direct duidelijk gemaakt daar niet van gediend te zijn. Alle sets gingen weer de voordeur uit en meneer vertrok met gezwinde spoed.

Je denkt altijd dat het jou niet zal overkomen, maar toch ben ik er bijna met boter en suiker ingetrapt. Hoe argeloos kan een mens zijn.

Inderdaad: een mens is nooit te oud om te leren.

*= stoptekens die gemist werden, op de laatste na gelukkig!