Steeds meer horen en lezen we over een nieuwe vorm van begeleiding die ouders geven aan hun schatjes. Het begrip opvoeding wil ik in dit verband niet noemen.

De omschrijving “curlingouders” wordt vaak gememoreerd als we het hebben over de begeleiding van onze kinderen. Curling is een sport waarbij met bezems alle mogelijke oneffenheden op het ijs worden weggepoetst. Vele ouders doen niet anders waar het gaat om het begeleidingstraject richting volwassenheid..

Als onderwijsmens op leeftijd kan ik behoorlijk goed de verschillen zien met hoe het er vroeger aan toe ging en zoals het nu gaat.

Als ik thuiskwam en vertelde dat ik straf gekregen had, zeiden mijn ouders dat ik dat wel verdiend zou hebben. Soms kreeg ik thuis nog extra straf.

Tegenwoordig gaat het er vaak heel anders aan toe. Een kind komt thuis en vertelt dat het (natuurlijk ten onrechte) straf heeft gehad op school. Vervolgens grijpt de ouder de telefoon en laat de school, in het bijzijn van het kind (!), duidelijk merken daar niet van gediend te zijn. Mijn kind doet zoiets niet krijgt de school regelmatig te horen.

Bij de schoolkeuze wordt de school soms onder druk gezet om tot een hoger advies voor het voortgezet onderwijs te besluiten. Regelmatig gaat de school daarin mee!

En dan nu lees ik dat diverse onderzoeken hebben uitgewezen dat scholen zelf actief gaan meedoen aan het “pleasen” van ouders en leerlingen. Scholen zien het als een positieve reclame als de cijfers van de leerlingen wat opgekrikt worden. Er zijn daarom scholen waar de leiding van de school docenten onder druk zet om de cijfers op te hogen en daarmee dus ook de ouders in de watten leggen.

Als nu dus blijkt dat diverse scholen al bezig zijn het begeleidingstraject van de ouders te kopiëren dan raken we wel erg ver verwijderd van verantwoord opvoeden.

Opvoeden is naar mijn idee het zodanig helpen, sturen, toerusten van de opgroeiende mens dat het aan jouw zorgen toevertrouwde kind telkens en in stapjes zoveel verantwoordelijkheid krijgt als het aankan.

Het alle problemen in het leven van een kind voorkomen of wegpoetsen helpt daar niet aan. Het is soms zelfs contraproductief, want waar vroeger mensen pas op latere leeftijd tegen een burn-out aanliepen, gebeurt dat nu steeds vaker op jonge leeftijd. Men is immers niet gewend om met tegenslagen om te gaan, prestatiedruk goed te managen.

Als ouders maar telkens alle mogelijke problemen wegpoetsen, leert de jonge mens nooit dat je in het leven zelf in staat moet zijn om met mogelijke moeilijkheden om te gaan.

Een belangrijk aspect van het opvoeden is dat een kind zelfdiscipline ontwikkelt en dat kan alleen maar als het zelf de gevolgen ondervindt van de eigen gedragingen en dat wordt nu bijkans onmogelijk gemaakt door het poetsgedrag van ouders.

Gevolg hiervan is o.a. het ongedisciplineerde gedrag in het verkeer. Het lijkt wel of er elke dag weer meer verkeershufters bijkomen.

Als zelfs de school gaat “pleasen” begeeft onze maatschappij zich, soms zelfs ook letterlijk, op een doodlopende weg.

Dus stop met poetsen, ga opvoeden.

Ja, dat geldt ook voor de school met zijn beroepsopvoeders!