In bibliotheken en in de wijkcentra kunnen mensen van mijn leeftijd geholpen worden, omdat ons leven een stuk makkelijker is gemaakt.

Jaarlijkse keuring

Ieder jaar sta ik wat bloed af en wordt er gekeken hoe mijn fysieke toestand is. Dit jaar viel het weer mee, maar er kondigde zich toch een rimpeltje aan in de tot nog toe rimpelloze vijver. Ik zou het hele rapport met aanbevelingen toegestuurd krijgen.

Dat gebeurde de volgende dag, maar in geheimschrift. Ik moest het openen met mijn DigiD of zoiets. Ik gaf schriftelijk aan dat ik geholpen wilde worden, zoals het al decennia gaat. Gewoon letters, woorden en zinnen op een scherm. Helaas, dat bleek niet mogelijk. Dus dan blijf ik maar doortobben, want mijn privacy wordt ongevraagd beschermd. (*) Niet geopend dus en ik zie c.q. voel wel waar het schip strandt; gelukkig is de noodzaak niet erg groot.

AD op de telefoon

Op de camping hebben we geen krant, maar gelukkig heb ik wel een app van onze krant, het AD/RD. Voor het openen en het maken van een account nam ik ruim de tijd, want dat is - voor een tekst overslaande dyslecticus - een hels karwei. Abonnementsnummer ingevuld en alles ging van een leien dakje tot het laatste scherm. Ik kreeg een code opgestuurd om de laatste stap te maken. Om dat nummer te lezen en op te schrijven, moest ik de app verlaten en ja hoor weer helemaal opnieuw beginnen. Op het laatste scherm staat de keuze of een code aanvragen of een code invullen. Die twee opties staan echter vlak boven elkaar zodat ik weer een nieuwe code aanvroeg, die zich voor de tweede keer met een “ping” aankondigde: dus weer de hele rimram invullen. Deze keer uiteraard heel voorzichtig “code invullen” aangetikt, maar helaas ik vroeg weer een nieuwe code aan. Uiteindelijk natuurlijk teveel pogingen gedaan. Geen AD voor mij op de camping.

Restaurant

Nu hebben we op de camping een restaurant dat we al jaren frequenteren. Ik bestelde een grote pils en een chardonneetje bij de passerende ober. Hij lachte me vriendelijk toe en wees op een bordje met QR-code. “Even de code scannen en u kunt bestellen.” Hij zag aan mijn gezicht dat de opmerking: “U heeft nu toch gehoord wat we willen” beter niet genegeerd kon worden.

De menukaart moest ook gescand worden en mijn vrouw deed het snel om een volgende confrontatie met de ober te voorkomen. Ik bestelde het gebruikelijke via mijn telefoonscherm, maar niets bleek in voorraad. Ik moest eten bij de ober bestellen en drank via het scherm, werd me duidelijk gemaakt. Nu zie ik graag de logica van mijn handelen in, maar dit ontging me ten ene male, dus ik vroeg de geduldige ober (ik was zichtbaar minder geduldig) naar het nut van de nieuwe constructie. “In de zomer is het zo druk, dat we dan achter de bar alle bestellingen makkelijker klaar kunnen maken.” Ik zuchtte diep en vertelde hem dat ik mijn bestellingen gewoon mondeling door zou geven; wel erg ouderwets, maar mijn leeftijd leek me een excuus.

Toen ik de rekening vroeg, kreeg ik een bedrag te horen. ”Ik wil de rekening wel zien” was mijn logische opmerking. De ober gaf me ietwat geforceerd glimlachend zijn telefoontje, want op mijn telefoon stond niets.  

Dat wordt veel kokkerellen in de caravan. Gelukkig nog ouderwets met gas tot daar ook iets makkelijks voor gevonden wordt.

(*) Overbodig, want ik wil dat alle betreffende instanties inzage hebben. Daarbij hebben veel ouderen zoals ik, de eigenschap graag met hun fysieke ongemak te koop te lopen.