Er is mijn vrouw Nel en mij iets heel merkwaardigs overkomen: zowel op het toneel als in een tv-serie hebben we onszelf gespeeld zien worden. Nel in beide gevallen als de rustige, verstandige vrouw die ze is en ik op toneel als een sulletje met een Alditas en in de tv-serie als een leraar die in conflict komt met zijn leerlingen.

Vooral het laatste is opgevallen bij een paar voormalige collega’s en oud leerlingen. De verontwaardiging is groot. Eén van hen, een geslaagd advocaat, mailde me het volgende: “Zit nu dat “Jaar van Fortuin” te kijken… Moet ik een conceptdagvaarding opstellen?”

Zo’n vaart gaat het natuurlijk niet lopen. Voor de verzonnen verhaallijn over polarisatie kon de schrijver van het script waarschijnlijk niet anders, maar in dit geval lijkt me de werkelijkheid spectaculairder.

Nog wekelijks word ik aangesproken door oud-leerlingen en nimmer negatief. Ik hoefde eigenlijk ook geen orde te houden; de verveliaas die in iedere klas zitten, hadden aan één blik voldoende. Leerlingen de klas uitsturen heb ik altijd als een teken van zwakte gezien: Je laat anderen jouw probleem niet oplossen.

Toen ik voor Fortuyn koos, leidde dat binnen en buiten mijn school tot commotie. Op een gegeven moment vertelden mijn leerlingen verontwaardigd dat ze in de pauze waren aangesproken door een journalist (Cornelisse van het RD) die aan hen gevraagd had, hoe het is om van een racist les te krijgen. Toen ze begrepen dat hij mij bedoelde, hebben ze hem de mantel uitgeveegd; dat gebeurde maar liefst twee keer. Gezegd moet worden dat hij het eerlijk opschreef.

Een paar dagen later zag ik een journaliste van het AD in onze aula zitten: ”Ze wilde sfeer proeven” vertelde ze me. Ik heb haar verzocht te vertrekken, maar via een collega was onze rector al op de hoogte gebracht van haar aanwezigheid.

Ik stond al voor de klas, toen hij op hoge poten binnenliep en me beval mee te gaan naar zijn kamer. Ik weigerde met de zin: “Sorry, ik sta les te geven.” Hij draaide zich om en beende weg om vijf minuten later terug te komen. Hij ging naast me staan, keek in de klas en zei tegen mijn leerlingen: “Jullie kunnen naar de aula gaan.” Ze keken mij aan en bleven zitten! De rector herhaalde zijn oproep met hetzelfde resultaat. Uiteindelijk besloot hij eieren voor zijn geld te kiezen en liep boos weg; mij met een dankbaar en triomfantelijk gevoel achterlatend.

Ik keek mijn leerlingen aan, bedankte ze voor hun solidariteit en verwees ze naar de aula, omdat les geven na zo’n scene vrijwel onmogelijk was.

In de rectorenkamer aangekomen kreeg ik te horen, dat de maat nu vol was. Er waren klachten* van ouders met leerlingen op het TVWO (tweetalig)** Ze vonden het onverantwoord dat ik les bleef geven en de schoolleiding was het met die klacht eens, werd me verteld.

Nu ben ik niet op mijn achterhoofd gevallen, dus ik wees op artikel 1 van de grondwet. “Juist omdat jij artikel 1 met voeten treed, zijn we zo boos” kreeg ik te horen. Nu werd ik op mijn beurt pisnijdig, want het is nogal wat als je na 32 jaar probleemloos lesgeven van discriminatie wordt beschuldigd. Maar ik sprak tegen dovenmansoren: de leiding wilde mij niet meer voor de TVWO klassen zien. Toen ik uitlegde, dat artikel 1 discriminatie i.v.m. politieke voorkeur verbood, was het even stil. Ik zou er nog over horen, maar kon voorlopig naar huis gaan. Na beraad (lezen artikel 1) werd besloten, dat ik wel salaris kreeg, maar geen les meer mocht geven (op mijn examenklas na). Ik kon me voor 100% aan de verkiezing gaan wijden werd eraan toegevoegd.  

Dat heb ik toen gedaan en met resultaat!

In de commissie onderwijs hebben mijn collega Van der Hilst en ik later de fel begeerde financiële gelijkstelling van het openbaar onderwijs voorbereid en uiteindelijk bewerkstelligd.

Vreugde alom, maar een bedankje kon er niet af.

*Bleek achteraf één moeder te zijn, waar mijn schoolleiding heel gretig naar luisterde. Haar zoon werd later mijn collega in de raad. We konden overigens uitstekend met elkaar overweg, ondanks zijn lidmaatschap van die verschrikkelijke partij.

**Grappige bijkomstigheid is dat twee voorzitters van de TVWO oudercommissie prof. E. Bomhoff en K.L. Phoa respectievelijk minister en staatssecretaris voor de Lijst Pim Fortuyn (LPF) werden.