Als je een bloedhekel aan de politiek hebt, maar toch wilt stemmen, doe je dat op de Partij voor de Dieren. Ik deed het jarenlang.

Dat raad ik iedereen bij de eerstkomende verkiezingen in 2026 nu definitief heel erg af, tenzij ze intern dat mens van Ouwehand alsnog voor goed afschminken.

De Partij voor de Dieren is tegen rattenvallen, maar ik vraag Onze Lieve Heer of ik één keer mag promoten dat het bestuur van de nationale dierenpartij er bij uitzondering één klaar zet voor haar fractievoorzitter. 

Geen klem. Ook geen elektrische. Wel een kooi, met een jonge mannelijke Syrische gelukszoeker met een stuk kaas in z’n mond als verlokking, zodat we van de vangst nog een paar weekjes kunnen genieten.

Ik ken mensen, tot alle kwaad geneigd, die aan de verleiding van een in de val gelopen Ouwehand geen weerstand zullen kunnen bieden. Ze komen, en ze komen lachen. Ik vooral. Naar ik aanneem verder ook en als eerste het vorige hoofdbestuur van de Partij van de Dieren dat precies en exact, alleen op het verkeerde moment, wel inzag dat deze mevrouw tot de F-side van de partij hoort.

Toch nog eens uitzoeken hoe het mogelijk is geweest dat Esther Ouwehand dat bestuur toen de baas bleef.  

Wat een chagrijn, dat mens. Vals ook. Heel vals. En hoe dieronvriendelijk dom kan je zijn om jezelf in een hypergevoelige asielkwestie zo ver te verwijderen van mensen die het wel eens zijn met de nieuwe regering.

Geen idee hoeveel leden, sponsors, legaten, erfenissen, en stemmers ter rechterzijde van het spectrum deze mevrouw Esther Ouwehand gisteravond aan de echte Nederlandse Dierenbeschermingen onttrokken heeft, ik vrees het ergste, maar ik zou zeggen: kijk de Algemene Beschouwingen terug en gok mee. Maar ik denk dat haar linkse kwakzalverij de Partij van de Dieren heeft gehalveerd.

Er geldt maar één advies voor een politieke partij die in naam opkomt voor dieren: mijd onderwerpen waarin het dier geen rol speelt. Doe je dat wel, doe je het dier veel verdriet. Ouwehand heeft daar schijt aan. Ik niet.