Column Marianne de Jong |

Einde van een kraakpand

Teleurstelling en vreugde liggen toch dicht bij elkaar hè. Neem nu afgelopen week. Na de persconferentie en het doorgaan van de aangekondigde versoepelingen overheerste de teleurstelling: ‘Geen woord over de cultuursector’. Sommigen zullen een harmonieorkest daar misschien niet onder scharen; onder ‘cultuur’, maar al gedurende de hele crisis worden mijn honderdduizenden medemuzikanten en ik (zélfs door de Rijksoverheid en het RIVM) zo gekwalificeerd. Of we daar nu blij van werden?

Zeker toen de sportscholen op woensdag 19 mei om klokslag 00:00 uur open gingen om hun fanatiekste leden een plek te bieden, zullen veel muzikanten teleurgesteld in bed hebben gelegen. Of waarschijnlijker: een borrel hebben ingeschonken. De hele woensdag zullen ze niet hebben gedacht aan de plek waar ze hun instrument al maanden geleden hebben opgeborgen. Mij lukt dat niet: mijn bastuba is zo groot, dat ik elke dag op weg naar mijn torenkamertje om hem heen moet lopen.

Donderdagochtend deed ik dat ook weer, want ik was op weg om iets voor de club voor te bereiden op mijn pc-tje. In het voorbijgaan keek ik van bovenaf in de grote goud-glimmende beker. Mijn blik draaide net weg naar boven richting torenkamertje toen ik een spin uit mijn tuba zag kruipen. Ik buig voorover en zie dat deze kleine achtpoot haar prachtige web in mijn tuba had gesponnen. Ze heeft mijn toeter ‘gekraakt’, denk ik. Tja, dat krijg je met ongebruikte ruimtes, de natuur vindt wel een manier om die te benutten.

Mijn computer begint net op stoom te komen als ik mijn telefoon voel trillen in mijn achterzak. Vergeten om de beltoon aan te zetten, stom. Ik pak het bibberende ding: ‘Wie kan dat nou weer zijn? Mijn nieuwe telefoon heeft een poosje geleden waterschade opgelopen en heeft dat niet overleefd, dus nu gebruik ik mijn ‘oude’. Niet echt oud, maar in vergelijking met de nieuwe toch wat omslachtiger. Luxe went snel. Na het intoetsen van de pincode (de vingerafdrukscanner doet het bij deze niet meer…) zie ik waarom hij zo’n drukte maakt: er is een mail binnen van onze voorzitter, het onderwerp: ‘Starten met repeteren’.

Zo! Dat is interessant! Snel open ik de mail. Eerst kan ik mijn ogen niet geloven, maar als ik even verder lees staat het er toch echt. Ja hoor, zowel de KNMO (Koninklijke Nederlandse Muziek Organisatie, de belangenorganisatie van Nederlandse Instrumentale Amateurmuziek) als de Rijksoverheid hebben dit laten weten. Weliswaar stemmen de twee niet overeen qua aantal personen dat in een besloten ruimte weer mag gaan repeteren, maar we mogen weer. HOERAAAA!!!!!

Een gat in de lucht springen is er niet bij, zo hoog is mijn torenkamertje nou ook weer niet, maar mijn hart springt op en van daaruit verspreidt een heerlijke warmte zich door mijn hele lijf. Mijn koppie werkt op topsnelheid, want de voorzitter schrijft ook nog dat hij mij vraagt een paar acties te doen. Die houden verband met mijn vrijwillige bijdrage aan een van de commissies van onze club. De barcommissie, zo’n beetje de belangrijkste commissie in elke vereniging. ‘Als je je niets verbeeldt, dan ben je ook niets’, zei mijn oma altijd.

Vanaf dat moment ligt mijn telefoon geen seconde meer stil en ook mijn toetsenbord kan mijn typende vingers nauwelijks genoeg snelheid bieden. Heerlijk, heerlijk. Terug naar het ‘oude normaal’. Via WhatsApp deel ik het goede nieuws met muzikanten in het dorp en verderop in Nederland. Sommigen weten nog van niets en zullen ongetwijfeld gelijk actie nemen in de richting van hun eigen bestuur. Ik verbeeld me dat ‘weer repeteren’ de meest gedeelde en getypte woorden zijn van donderdag 20 mei 2021. Als een vloedgolf van vrolijke noten die amateurmuzikanten in Nederland het allermooiste Pinksterweekend in hun leven gaat bezorgen.

Dankzij het voorspelde onstuimige en natte weer hebben we de beste smoes aller tijden om nou eens niet de regengoden te trotseren en onze dagelijkse noodgedwongen wandeling te maken: we moeten onze toeters afstoffen, invetten en vooral: gaan spelen!

Lange noten, die normaal tellen- en tellenlang kunnen duren, klinken nu bibberig en houden er al na een paar tellen mee op, mijn embouchure is helemaal weggezakt. Een enkeling zal ongetwijfeld dapper hebben doorgezet de afgelopen maanden, maar afgezien van mijn Sinterklaas-, Kerst en Dodenherdenking buurtbijdragen heb ik mijn bas nauwelijks aangeraakt.

Dat moet nu veranderen, want aanstaande vrijdag gaan we aan de bak en natuurlijk is de bas de allerbelangrijkste toeter in het hele orkest. Vind ik. Mijn collega’s denken daar net zo over, maar met z’n drieën zijn we helaas in de minderheid. Wat kan het allemaal schelen: we gaan weer samen muziek maken! Onze MC-ers (de enthousiastelingen van de muziekcommissie) waren al begonnen met het uitzoeken van lekkere muziek, want we gaan natuurlijk met vrolijke, gezellige concertjes de wijken in zodra het kan.

Zo blij ben ik, dat ik bijna vergeet dat ik ook nog afspraken heb staan waar ik echt naar toe moet. Eén spannende afspraak en één leuke, want voor het eerst in maanden krijg ik zaterdag weer eters. Naast muziek maken is dat mijn grote passie: koken. En net als muziek maken is eten pas echt leuk als je dat samen doet.

Maar eerst moet ik nog iets anders doen; ik moet mijn tuba gaan ontruimen.

‘Hup, zoek maar een ander plekje’, zeg ik tegen de spin. Haar acht ogen zijn teleurgesteld op mij gericht. Nou zijn spinnen hartstikke bijziend, dus ziet ze mij niet echt duidelijk. Maar de boodschap komt over: teleurgesteld kruipt ze uit mijn toeter. Ja, teleurstelling en vreugde liggen dicht bijeen, sorry beestje.

‘Het is echt nodig’, zeg ik zachtjes tegen haar, want anders ben je straks ook nog doof.

Ze kriebelt in mijn hand, buiten gaat ze er snel vandoor: het begin van de muziek betekent het einde van een kraakpand.

‘Einde van een kraakpand’ is verschenen in het Gouds Dagblad als column en op de site van de schrijver: Marianne de Jong.

Reageren kan via: [email protected]

Ga voor nog meer leuke, korte verhalen naar: www.coronkels.nl