Column Karin Kayadoe |

Een goede buur is goud waard

In deze tijden lijkt het wel of iedereen steeds minder oog heeft voor elkaar. Men leeft het eigen leven, heeft het druk. Je eigen gezin of huishouden. Een drukke baan of in ieder geval veel bezigheden. Vaak ook nog mantelzorg voor een familielid.

Zo nu en dan vraag ik me af of mensen nog de tijd nemen te weten wat er in hun eigen straat speelt, bij de buren. Niet dat je dagelijks bij elkaar over de vloer hoeft te komen, maar dat je oog hebt voor elkaar. Zonder alleen maar nieuwsgierig te willen zijn.

Vroeger leek het allemaal ‘normaler’ om elkaar in het oog te houden. Mijn moeder wist vaak eerder dat ik verkering kreeg dan dat ik dat zelf wist. Toen baalde ik daar wel eens van, later kon ik daar met een glimlach op terugkijken. Eenmaal op kamers wonend, in een echte ‘volks’wijk, zat iedereen met mooi weer voor op de stoep met een bakje koffie of een drankje. Alles werd op een heerlijke manier in de gaten gehouden. Wennen, ik kende het niet op deze manier leven in een buurt. Ik ben het gaan waarderen. Helemaal toen ik dacht dat mijn fiets gejat was, terwijl deze gewoon door de ijzerboer was meegenomen. Een beetje eigen schuld dikke bult, hij stond onhandig gestald. Hij zag er ook niet echt uit als een goede fiets en tja als dan de ijzerboer langs rijdt en een barrel ziet staan……Het werd me later verteld hoe het is gegaan. Balen, maar het was niet anders.

Zou het dan echt zo zijn dat we geen oog meer voor elkaar hebben? Eerlijk is eerlijk, ik weet ook niet wat er allemaal bij mij in de straat achter de voordeur speelt. Of ik dat allemaal zou moeten weten? Dat is niet aan mij. Gelukkig heb je allemaal de regie over je eigen leven. Maar mocht er iets zijn dan hoop ik wel dat ze me weten te vinden.

Zo heb ik recentelijk, in mijn ogen, echte gouden buren mogen ontmoeten. Dat ga ik even uitleggen.

Soms wonen mensen al jaren naast elkaar. Natuurlijk een groet bij het elkaar zien, regelmatig een bakje koffie samen drinken gebeurde ook. Men kent elkaar. Tot 1 van de buren geconfronteerd wordt met een onverwachtse opname in het ziekenhuis. Geen moment werd er getwijfeld, de buur werd netjes naar het ziekenhuis gebracht. Vervolgens werden de mouwen opgestroopt en de buren gingen aan de slag. De wasmachine aangezet. Het huis aan kant gemaakt. Een lekkere frisse wind door het huis. Toen ik mijn bewondering uitsprak ( mijn taak was slechts de katten verzorgen) was het enige antwoord; we zijn zo blij dat we wat kunnen doen! En hierbij is het niet gebleven, we weten allemaal dat als je uit de running bent je niet gelijk zo fris als een hoentje weer thuis komt. De boodschappen werden gehaald, aangeboden om eten te komen brengen.

De overburen zwaaiden elke keer als ik aankwam om de katten eten te geven. Het voelde goed. Ook zij houden dus de buurt op een fijne spontane manier in de gaten. Natuurlijk ben ik wel even langsgegaan om mezelf voor te stellen en te vertellen waarom ik opeens dagelijks langskwam.

Wat is er mooier dan te mogen wonen in zo’n omgeving. Je eigen leven leiden, maar als het nodig is je klaar staat voor elkaar. Volgens mij valt dit onder goed buurschap. Dat ondanks alle drukte en hectiek in ons dagelijks leven, wanneer het echt nodig is, je er bent voor elkaar! Niet voor niks luidt het aloude gezegde: Een goede buur is altijd beter dan een verre vriend.