Het gezegde is: “Een ezel stoot zich in het gemeen nooit tweemaal aan de zelfde steen.” Dat geldt helaas niet voor mij.

Avondje kaarten

Met acht vrienden van onze bridgeclub hebben we regelmatig een kaartavond. Om de beurt organiseren we zo’n bijeenkomst waarbij we 28 spelletjes spelen, hapjes eten en stevig drinken. Gelukkig voor ons zijn er twee BOB’s, zodat vervoer geen probleem is. Toen een vriend in Capelle aan de beurt was, besloot ik met de fiets tussendoor te gaan. Slechts vijf minuten en met de auto duurt het veel langer. Het advies van mijn vrienden om na de kaartavond toch met de BOB mee te rijden sloeg ik in de wind: “Het ging nog wel.”

1e keer gered

Onderweg merkte ik dat het toch niet zo best ging. Gelukkig kon ik de hele thuisreis over het fietspad rijden. Gezien het tijdstip geen probleem met andere fietsers en bij het oversteken geen auto te bekennen.

In een bocht vlak bij huis ging het fout. Ik raakte de stoeprand, probeerde het te herstellen, maar viel tussen de struiken. Toen ik wilde opkrabbelen merkte ik dat de struiken doornen hadden. Gevolg, ik kon niet afzetten om te gaan staan zonder stekels in mijn hand te krijgen. In de verte zag ik drie jongens* aankomen. Toen ze bij me kwamen vroeg één van hen: “Wat lig jij hier te doen, Opa?” Ik stamelde dat ik gevallen was en niet meer op kon staan. Binnen een paar seconden werd ik door hen uit de doornen bevrijd. “Wel verder naar huis lopen hè ” schatte één van hen terecht in. Ik beloofde het plechtig na hen uitvoerig bedankt te hebben.

Gezellig etentje

Na weer een kaartmiddag gingen we met de familie nog gezellig uit eten bij Bella Sorella (aanrader!) in de Alexanderpolder. Uiteraard werd ook bij het eten een wijntje geschonken en toen we besloten naar huis te gaan nam ik de fiets, ondanks het bezwaar van mijn vrouw Nel die met de auto gekomen was. De kaartmiddag had ik samen met een vriend gespeeld dus, ik had al een biertje op voor het etentje. Beetje overmoedig meende ik dat kleine stukje naar huis nog wel te kunnen fietsen.

Het ging goed op de terugweg, maar net voor een onoverzichtelijke bocht (er staat een spiegel) begon ik te wankelen. Ik probeerde het nog te herstellen, maar viel desalniettemin vrij hard, half in het gras, half op de stoep. Gelukkig heb ik nog steeds een judoreflex en hield mijn kin op mijn borst bij het vallen.

2e keer gered

Daar lag ik, weer kon ik niet opstaan; dit keer omdat de fiets over me heen lag. Na minuten draaien en wrikken, kwam ik uiteindelijk los, maar opstaan ging heel moeilijk, omdat ik geen houvast had aan de liggende fiets. Ik zat dus op mijn knieën op de stoep naast mijn fiets, toen over het slecht verlichtte pad drie mannen kwamen aanlopen. Bij mij aangekomen zagen ze dat ik gevallen was. “Ik kan niet opstaan “ legde ik uit. De drie mannen hoorde direct aan mijn spraak, dat het niet alleen door de val kwam dat opstaan niet wilde lukken. We brengen u wel even naar huis meneer Sörensen hoorde ik één van hen zeggen: onze glazenwasser!

Hij was samen met vrienden op weg naar de metro. Eén van hen nam de fiets en de anderen hielpen me met lopen, want ik had toch de nodige beschadigingen opgelopen. Onderweg kletsten we wat en vroegen ze me naar mijn ervaringen met Pim Fortuyn: jonge mannen, éénentwintig jaar na Pims dood!

Drie keer scheepsrecht?

Toen ik de tuin in strompelde en door mijn verontruste Nel werd opgevangen (telefoon niet bij me) bedankte ik mijn beschermengelen die weer richting metro liepen. “Waarschijnlijk kwamen ze van een iftarmaaltijd” zei ik:” Fantastisch dat ze dat hele end met me meegelopen hebben”

Je hebt mazzel gehad!, $&# **, beet ze me toe. Ik beaamde het en bezwoer dat het geen derde keer zou gebeuren. Ik weet nu, dat een bejaarde die gedronken heeft beter niet meer op de fiets kan stappen.

De blauwe plekken, geschaafde knie en pijnlijke schouders accepteer ik zonder klachten als boetedoening. 

* De jongens waren – doet er niet toe, maar ik schrijf het toch op –  licht getint.

** Ook oudere dames kunnen wel eens grof uit de hoek komen.