Column Karin Kayadoe |

De X-factor

Af en toe hoor ik wel eens: Karin jij bent echt een mensenmens, overigens naast generaal of erger. Houdt je wel in balans die uitersten.

Wanneer ben je nu een mensenmens. Ik heb het maar eens opgezocht. Een 'harde' definitie heb ik niet kunnen vinden. Wat wel het meest naar voren komt is; een warm, innemend, empathisch en liefdevol wezen. 

Een leuk compliment dus. Maar soms kom je wel eens mensen tegen waarbij je denkt, als er een omschrijving zou moeten komen van een echt mensenmens dan zou ik die zo omschrijven. Zo iemand waar bij je denkt, zo die heeft echt een X-factor. En geloof mij, dat heeft niks met een knap uiterlijk of iets dergelijks te maken.

Met zo iemand heb ik recentelijk kennis mogen maken. Op een plek waar je het liefst zo iemand tegen zou willen komen, want regelmatig kom ik tegenwoordig weer in een ziekenhuis. Het komt zo uit. Niet voor mezelf, maar soms loopt het leven zo dat je een bijzondere band krijgt met iemand en ga je mee met behandelingen die ondergaan moeten worden.

De afdeling die dan bezocht moet worden is er een die we het liefst nooit zouden hoeven te bezoeken. Gewoon maar even het beestje bij de naam noemen. Afdeling Oncologie.

Als ik dan in zo’n wachtruimte zit, ga ik toch ongewild de omgeving observeren. Wat een diversiteit aan mensen zit er dan, zo verschillend in houding en gedrag. Wat je zelden mee maakt, althans ik heb er geen ervaring mee, is dat wanneer een arts de ruimte binnenkomt om de volgende patiënt te halen een ieder begint te glimlachen.

Dat moet dan toch wel een mooi mens zijn. Laten we eerlijk zijn, de afdeling Oncologie valt wel in de categorie dat je daar normaal gesproken alleen komt met een ziekte waar we nog niet alle grip op hebben. Angst, je wereld op de kop zettend, onzekerheid, hoop, vechtlust of het niet meer zien zitten. Alle reden om mensen met bibberende knieën te zien zitten.

Als je dan zelf met als gezelschap mee de spreekkamer in mag, dan snap ik echt waarom ik ieders gezicht op zie lichten wanneer hij de patiënten komt halen. Warm onthaald worden, oprechte belangstelling voelend en op de juiste wijze liefdevol. Maar ook helder en concreet. In balans. Ik kon het niet laten om mijn oprechte bewondering hierover uit te spreken. En dan een realistisch antwoord krijgen dat hij zich ervan bewust is, zijn best er ook voor doet, maar ook er voorzichtig mee omspringt om verkeerde ideeën of verwachtingen te voorkomen.

Wat mooi en vooral prachtig. Het is vast niet iedereen gegeven om zo’n mensenmens te zijn. Op zo iemand kan je toch niet naar of agressief reageren? Wat nu als we allemaal maar een beetje meer mensenmens zouden proberen te zijn, dan hebben we ook geen weerbaarheidstrainingen nodig in omgaan met agressief gedrag. Ik zag dat diverse beroepsgroepen dit aangeboden krijgen. Het kennelijk nodig is. Als ik dat dan voorbij zie flitsen in het nieuws, dan vraag ik me echt af; wat is het nut van agressief gedrag, wat wil je er mee bereiken? Behandel de ander zoals je zelf behandeld zou willen worden. Ik ontmoet in ieder geval liever een warm, innemend en oprecht persoon.