In onze stad zeggen ze soms: “Die heb een bord voor ze kop, zo groot als het Witte Huis.”

Antidemocratisch

Het welde bij me op toen ik las dat Ina Brouwer weer terug wil keren in de Tweede Kamer. Ik schreef al eerder, dat haar enige politieke verdienste is dat zij de CPN (Communistische Partij van Nederland) ten gronde heeft gericht. Onder haar bezielende leiding versplinterden de “kameraden” en behaalden bij de verkiezingen in 1986 geen enkele zetel. Drie jaar later ging het restant op in GroenLinks. Dat gaf wel een klein probleem, want nu verdween de openlijk ondemocratische groep kiezers in de betrekkelijke anonimiteit van de GroenLinks-leden. Daaruit maakte later een flink aantal – belust op baantjes – de sprong naar de PvdA, waardoor ze uiteindelijk ook best leuke betrekkingen* wisten te bemachtigen. Hun antidemocratische gezindheid werd afgedaan als een jeugdzonde: de zogenaamde asymmetrische discriminatie** in de praktijk.

Tussentijds

Al vele jaren geleden - toen de Slechte nog op de Coolsingel zat - kocht ik daar voor twee gulden een boekje met de titel “Tussentijds” geschreven door Ina Brouwer die net een jaar door de kiezer uit de actieve politiek verdreven was. Helaas heb ik het uitgeleend en niet meer teruggekregen. Het is nog wel te koop op een boekensite. Bij haar biografische schets op Wikipedia staat het werk niet vermeld. Ze is er heden ten dage klaarblijkelijk niet meer trots op; wat ik heel goed kan begrijpen.

Het is het lezen waard, want het geeft een geweldig inzicht in het ego van Ina: je moet dus wel een sterke maag hebben. De foto op de voorkaft, waarop Ina hemels in de toekomst staart, geeft een kleine indruk van haar zelfkennis. De titel suggereert dat ze na de nederlaag van de CPN nu in een tussenfase verkeert om daarna weer volkomen opgebloeid 100% terug te komen teneinde de “arbeidende massa’s van Nederland” onder haar bezielende leiding naar een communistische heilstaat te begeleiden.

Inhoud

Om een korte impressie te geven. Ina moest als communiste natuurlijk “arbeideresk“ overkomen, maar dat is moeilijk als je vader commissaris van politie in Rotterdam is geweest. Daarom schrijft ze dat ze als kind al door de havens zwierf om zich te onderhouden met de daar aanwezige bootwerkers. Ik geloofde niet wat ik las; stel je voor een kind van nog geen twaalf op de kades. Uiteraard werd het toen nog net niet gevallen Oostblok door haar opgehemeld. Daarbinnen mocht zij heel ons land vertegenwoordigen bij de Communistische Internationale. Ze deed het – schrijft ze zelf – met verve: Stasi, KGB en Goelag Archipel ten spijt. Kortom een bijna ongelooflijk eng ego document, dat helaas voor haar nog steeds verkrijgbaar is.

Herhalen

Ina heeft haar lesje niet geleerd en wil terugkeren in de actieve politiek. Ze kan natuurlijk solliciteren naar een plek in het bestuur van haar partij, maar daar staat slechts een geringe vergoeding tegenover. Mevrouw Brouwer wil gaan voor de volle mep van € 120.000,-  Ze wil die plek als 73 jarige krijgen ten koste van een partijgenote: door dit soort acties wordt het in Den Haag een slangenkuil genoemd. Wie weet, gaat het haar lukken en opteert  ze – haar zelfkennis zal niet gematigd zijn – direct voor het fractievoorzitterschap.

Daarna zal ze hopelijk haar enige politieke kunststukje herhalen en de partij ten gronde richten.

*Zowel Hamer, Kriens als Vogelaar maakten zo carrière. Brouwer werd topambtenaar en later goed bezoldigd adviseur.

** In het kort komt het er op neer dat bij de beoordeling van een politicus door de media een extreem links verleden wordt genegeerd of goedgepraat, maar dat politici zoals Fortuyn en Wilders, die zich altijd democratisch getoond hebben, plotseling in de extreem rechtse hoek geplaatst worden (prof. Dick Pels)