Column Maurits Tompot |

Apartheid

Ik las deze week in de rubriek Meningen van het AD dat vijf dappere musici roepen dat Duncan beter niet in Israel moet zingen, want die staat zou een ‘geïnstitutionaliseerd apartheidssysteem’ hebben. Dan volgt een opsomming van wat de enige democratie in het Midden Oosten de afgelopen jaren heeft fout gedaan en over de 600 raketten die vanuit Gaza zijn afgevuurd lees ik geen woord.

En men beweert dat het doel van Israël sinds 1948 was: zo veel mogelijk land met zo min mogelijk Palestijnen er op. Toch even ter opfrissing: nadat er ruim 70 jaar geleden zes miljoen Joden zijn vermoord, zochten de paar overlevenden een veilig thuisland. In Palestina leefden wat Joden en men kocht legaal wat woestijn en moerasgebieden op. Direct na de onafhankelijkheidverklaring in 1948 vielen de buren aan. Waarom? Zeg het maar.

Daarna werd Israël opnieuw aangevallen om in de zee te worden gedreven, maar men sloeg terug en zorgde voor veilige buffers. Inderdaad leven de Palestijnen onder barre omstandigheden, wat geen schoonheiddprijs verdient, maar hoe is het leven in de omliggende landen onder islamitisch betuur beter? Waarom wil men zelfs het rijke Saoedi-Arabië ontvluchten? Ik heb nu eenmaal een zwak voor Palestijnen omdat de Jood Jezus dat ook was. Ondanks de Romeinse bezetting streefde Hij naar vrede.

Geïnstitutionaliseerd apartheidssysteem las ik, wie wil er eigenlijk apartheid in het Midden-Oosten? Waarom die verstoring tijdens de 4 mei herdenking om te spugen op onze maatschappij? Waarom wil men ‘apart’ blijven van onze waarden en normen?

Stel dat over echte vrede wordt gepreekt in de kerken, moskeeën en synagogen in het Midden Oosten, is er binnen een paar weken vrede, salaam en shaloom. Wedden?

In de tekening draagt de vredesduif bestaande uit de vier Hebreeuwse letters shaloom, een olijftakje met de woorden salaam.

Reageren?
[email protected]