Column Anika Smits |

Binnen tien seconden

Toen ik gisteren uit therapie de bus in holde, zag ik dat mijn tijd krap zou zijn. Ik kwam uit Utrecht en moest naar Gouda. Een soort transitieproces, zo door de polders. Van het kwetsbare meisje dat ik was met de opgedroogde tranen nog op haar gezicht, moest ik binnen een paar uur een sterke jonge vrouw zijn die wist waar ze voor stond. Ik had twintig minuten. Dat is hoe lang het duurt om van Utrecht naar Gouda te komen.

In de zes minuten overstaptijd die ik had, zou ik mijzelf moeten voorzien van een enigszins fatsoenlijke maaltijd. Aan keuze geen gebrek, Utrecht Centraal is de bron van menig obesitaspatiënt. Ik rende bij León naar binnen en bestelde een halloumi wrap met ovengebakken frietjes. Terwijl ik mijn pinpas boven het betaalautomaat hield, werd mijn bestelling klaargemaakt. Tien seconden later was deze klaar.

Tien seconden, in wat voor een tijd leven we dat tien seconden genoeg zijn om een maaltijd te krijgen? Het doet me denken wat er tegenwoordig nog meer kan in tien seconden. Ik denk aan Tikkie, vorige week werd bekend dat uit cijfers van banken blijkt dat er dagelijks meer dan tienduizend betaalverzoeken worden gedaan voor bedragen van minder dan 2 euro. Logisch, het kost je ook niet meer dan tien seconden. Dan is het bedrag van je rekening en kan jij weer door. Door naar de volgende tien seconden van je leven.

Wat doe je met deze wegtikkende seconden van je leven? Is je doel om elk uur, elke minuut en elke seconde efficiënt te besteden? Het is toch vreemd, hoe onbewust we eigenlijk zijn van deze veranderingen. We lopen nu veel sneller dan in de middeleeuwen, maar niemand die het door heeft gehad. Veel veranderingen gaan zo langzaam dat je ze niet doorhebt, tot het te laat is. We kijken pas om als we zijn gestruikeld.

Filosoof Martin Buber zei in de vorige eeuw al de treffende uitspraak: ‘De mensen zien het nut van het nutteloze niet.’

Misschien kunnen we voor een keer langzaam lopen, zodat we de tijd kunnen nemen om, om ons heen te kijken en te zien hoe mooi de dag is. De zon die is opgekomen, ondanks de strijd die deze elke dag weer moet voeren om er te zijn. Want alleen al het feit dat zij bestaat, betekent dat zij ruimte inneemt van een ander (wederom Buber). Kunnen we waarderen, dat onze benen ons dragen en naar plekken brengen waarvan je geen idee had dat ze bestonden? Kunnen we dan ook achterom kijken, rustig, zonder doel of nut? Kunnen we dat doen terwijl we nog rechtop staan? Of moeten we eerst struikelen voordat reflectie nut heeft.

Over Anika Smits
Anika Smits is student aan Mandeville Academy in Gouda, speelt viool in de PGM en is beoefenaar in de vechtkunst Kuk Sool Won.