Column Karin Kayadoe |

Angstmaand

December blijft toch een hele aparte maand. De een kijkt er het hele jaar naar uit en de ander hoopt dat deze maand zo snel mogelijk voorbij gaat. Ieder zo met zijn eigen redenen.

De dagen zijn korter. Het is sneller donker. Sinterklaas is weer met zijn gevolg vertrokken richting zijn woonplaats. Nu kan men zich echt opmaken voor de komende kerstdagen en het daaropvolgend oud en nieuw.

De eerste kerstbomen zijn al opgetuigd gesignaleerd. Dat is wel een voordeel van het hebben van een hond. Je ziet nog eens wat, bij het uitlaten. Sommige huiskamers zijn al compleet getransformeerd en ook diverse tuinen moeten er aan geloven.

Het heeft echt wel wat, deze sfeer, vooral zo in de avonden. Over de temperaturen hoeven we ook nog niet te klagen. Het is nog prettig om een lange ronde te lopen. Zelf kan ik ervan genieten. Vooral de ramen waar je door naar binnen kunt kijken. Kaarsjes aan, kerstboom verlicht. Alles ziet er net wat vrediger uit.

De kleine hond van mij loopt dapper met mij mee. Toch, op de een of andere manier voelt ze het aan, loopt ze anders dan gebruikelijk. Schichtiger. Bij het minste geringste schiet haar staartje naar beneden tussen haar poten, vooral als ze de geluiden niet helemaal thuis kan brengen.

Want ze is als de dood voor vuurwerk. Al klinkt er in de verte maar een knal, ze weet dan niet hoe hard ze moet rennen om weer naar huis te gaan. Zo snel loopt ze anders nooit. Zelfs voor mij wordt het dan aanpoten om haar bij te houden. Ook het zogenoemde categorie 1 vuurwerk, het kindervuurwerk, zorgt ervoor dat de angst oplaait. Ik krijg echt medelijden met het beestje. En de maand is nog maar net begonnen. De avondwandelingen maar wat inkorten en proberen overdag wat langer te lopen.

Hoe is dat nu gekomen, die angst? Als pup had ze er eigenlijk weinig last van. Toen ze wat ouder werd, kreeg ze er wel wat meer last van. We weten allemaal wel dat dieren, met name honden, geluiden zoveel beter horen dan wij mensen. Maar het hek was helemaal van de dam toen wat jongelui een rotje richting haar gooiden. Sindsdien is ze meer dan vreselijk bang. En dat snap ik. Je zit aan de riem, hoort een vreselijke knal en vluchten kan niet.

Gelukkig ben ik in de omstandigheid om, als het echt te erg wordt, de auto te pakken en een natuurgebied op te zoeken om haar de broodnodige beweging te bezorgen. Maar ergens…. zou het toch niet nodig moeten zijn. Niet alleen mijn hond heeft last van het vuurwerk. Wat dacht u van de mensen die afhankelijk zijn van hulphonden? Die kunnen niet altijd het zo regelen dat hun hond maximaal ontzien wordt.

Aan de andere kant is het eigenlijk te gek voor woorden. We hebben met elkaar afgesproken dat er alleen op oudejaarsdag vanaf een bepaalde tijd vuurwerk afgestoken mag worden. In verband met een ieders veiligheid is er regelgeving opgesteld met betrekking tot vuurwerk wat wel of niet afgestoken mag worden. En toch wordt het ene illegale na het andere al regelmatig afgestoken. Soms moet er kennelijk eerst iets gebeuren voor we snappen wat voor impact het kan hebben. Zowel op mensen, als op dieren.

Eerlijk is eerlijk, vroeger begreep ik dit ook niet altijd even goed. Maar sinds ik zie hoe bibberend mijn hond buiten loopt en van mede hondeneigenaren hoor dat zij niet de enige is die er last van heeft, kijk ik er toch anders tegenaan. En het is zo onnodig. Er is ruimte en gelegenheid genoeg om op de afgesproken tijdstip vuurwerk af te steken.

Misschien, dat hoop ik echt, komt het echt nog eens zover dat ook met dieren rekening wordt gehouden in deze maand. Een ieder die zich weet te bedwingen tot 31 december wil ik graag alvast hartelijk bedanken!

Mede namens mijn hond Bailey en vele andere dieren!