Ik stond in vroeger jaren zelden met mijn mond vol tanden, maar dat is wel eventjes anders sinds ik me moet zien te redden in een wereld die bol staat van de digitale wonderen en andere snufjes die zo ingewikkeld zijn dat een normaal mens, waartoe ik mezelf gemakshalve ook reken, door de bomen het bos niet meer ziet.

Ik dacht ooit op de HBS in Leiden toch aardig te hebben opgelet, maar ik weet beter nu. Ik ben inmiddels zelfs op een punt beland dat ik mijn kleindochter van acht al om raad moet vragen om me uit de brand te helpen.

Niets lijkt tegenwoordig meer onmogelijk. We kunnen het zo gek niet bedenken of er bestaat in het huidige idiote circus wel een oplossing voor. Ik weet niet of het nu komt door het razende tempo waarin we vandaag de dag hutje aan mutje voortleven, misschien komt het door de stress, door de tropische dagen of door al die bezopen programma’s van SBS6 op tv, feit is dat de krankzinnigheid dagelijks voortdurend op de loer ligt. Als je al niet kierewiet bent tegenwoordig dan word je het wel.

Nu lees ik weer in een ochtendblad dat in een wijngaard ergens verstopt in een aangeharkte uithoek in Overijssel zich een heus wonder heeft voltrokken, let op: niet in Lourdes dus maar in een wijngaard in het boerendorp Balkbrug. De druiven groeien daar als kool, niet op vruchtbare zonbeschenen grond maar op de muziek van Bach, Mozart en Vivaldi. De oogst verdubbelde ter plekke meteen tot een onwaarachtig assortiment van louter mooie bolronde tot in Frankrijk jaloersmakende druiven. Een mirakel op klassieke muziek, gewoon via Sonos. Nee, de rock-muziek van de Stones verdragen deze druifjes niet. Van Mick Jagger krimpen ze ineen. Of de wijn uit Balkbrug ook enigszins te hachelen is, is overigens niet bekend. Ook niet of de wijnmakers in therapie zijn.